Ze względu na rozmiary ciała należałoby garłacza saksońskiego zaliczyć do średniodużych garłaczy , jednak ze względu na jego długie obficie upierzone nogi został tu umieszczony w grupie garłaczy długonogich. Według niektórych źródeł garłacz saksoński ma wspólnych przodków z garłaczem brneńskim, a na początku tego wieku był czasami błędnie nazywany garłaczem holenderskim. Garłacz saksoński jest hodowany w Niemczech. Tak jak większość średnich rozmiarów garłaczy, również i ten garłacz ma delikatniejsze kształty ciała niż duże garłacze. Ma lepiej uformowane także „gardło” . Powinno być ono wyraźnie oddzielone od linii tułowia i węższe. Przy oglądaniu gołębia z profilu grzebień mostka nie powinien odstawać od tułowia. Węższy jest także grzebień, który wraz z ogonem tworzy lekko do dołu skierowaną linię. Koniec ogona nie powinien dotykać podłoża. Garłacz saksoński ma pięknie zarysowane podudzia; końce skrzydeł mogą się lekko krzyżować. Pozostałe cechy zewnętrzne garłacza saksońskiego nie są już tak ważne, ale nie mogą szpecić ogólnego wyglądu gołębia. Chodzi tu przede wszystkim o kształt głowy (wąska z mało wyrazistym czołem), oczy pomarańczowe do czerwonych, białe gołębie mają oczy ciemne), obwódki powiekowe (różowawe do szarych) oraz dziób (cienki, długi, jasno ubarwione gołębie mają dziób jasny, u niebieskich i czarnych jest czarny). Znane są liczne odmiany barwne tej rasy: białe, jednolicie czarne, czerwone i żółte(jednobarwne), niebieskie bez pasów, z pasami i karpiate, szarobrązowe karpiate, z białymi pasami w wymienionych barwach oraz żółtopłowe.
Leave a comment