Garłacz amsterdamski

Pod względem budowy ciała garłacz amsterdamski, zwany też garłaczem baloniastym wyróżnia się spośród wcześniej omówionej grupy garłaczy. Jest on drobny, krótki, szeroki, zaokrąglony, z dużym „gardłem”, które jest szersze niż wyższe. Skrzydła i ogon noszone są poziomo. Szyja jest wygięta w taki sposób, że linia prosta przeprowadzona prze środek oka dotknęłaby podłoża z tyłu nóg gołębia. Głowa nie ma prawa dotknąć grzbietu. Nogi ten unikalny gołąb ma średniej długości, na ogół nieupierzone, oznaki upierzenia nie są uznawane za wadę. Garłacze amsterdamskie są żywotnymi gołębiami, w niektórych hodowlach stosuje się jednaka gołębie- mamki. Tak jak i w przypadku wszystkich pozostałych garłaczy, tak i u tej rasy za najważniejsze cechy uważane są kształty ciała oraz rozmiary i kształt ”gardła”. Preferowane są czyste i intensywne barwy upierzenia, ale nie wpływa to decydująco na ocenę. Znane są odmiany białe, czarne, czerwone i żółte, bez pasów i pasiaste w tonacji niebieskiej, srebrzyste, czerwono żółtopłowe, z białym rysunkiem półksiężyca oraz tygrysowate w wymienionych barwach. Szczególnie efektowne są garłacze amsterdamskie czarnoogoniaste i...

Siwy garłacz czeski.

Siły garłacz czeski rozmiarami odpowiada nieuszlachetnionym odmianą stawaka czeskiego. Jego wyjątkowość wśród garłaczy polega na osobliwym, siwym ubarwieniu, które podobnie jak w przypadku gołębia damasceńskiego czy lazurka wywołane jest czynnikiem genetycznym Ic. Ubarwienie to można scharakteryzować jako jasnolodowoniebieskawe z pasami lub z niemal czarną karpiatością. Rasa ta nie wyróżnia się żadnymi szczególnymi kształtami ciała oraz nie ma żadnych ozdób z piór. Hodowla tego gołębia jest kłopotliwa, dlatego też doskonalenie jego kształtów ciała oraz kształtu i wymiaru „gardła” odbywa się wolno, szczególnie z tego względu, że nie można w jego przypadku zastosować krzyżowania międzyrasowego. Siwy garłacz czeski początkowo hodowany był jedynie w Republice Czeskiej, ale w ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat rozprzestrzenił się także za granicami swojej ojczyzny. Ponieważ czescy hodowcy widzą w siwym garłaczu częściowo także gołębia użytkowego, dbają więc o to, aby nadal zachowywał cechy użytkowe. Kładzie się zatem nacisk na szeroką pierś i długi, prosty mostek. Wymagana jest także wyrazista, okrągła głowa oraz pomarańczowe do czerwonych oczy. Skrzydła i ogon są krótkie, nogi normalnej długości. Siwy garłacz czeski powinien mieć także dobre właściwości lotne. Ze względu na specyficzne ubarwienie siwy garłacz czeski ma mało odmian barwnych, czarno lotne i biało lotne gołębie mogą być z pasami lub karpiate, białolotne gołębie powinny mieć 7-9 białych lotek I rzędu, ale toleruje się także 3 do...

Garłacz turyński

Pod względem kształtów ciała garłacz turyński podobny jest do innych garłaczy gładkonogich o podobnych rozmiarach, różni się od nich jedynie czubem lub wzorem rysunku na upierzeniu. Garłacz turyński ma „gardło” walcowatego kształtu, wyraźnie oddzielone w dolnej części od linii tułowia, głowę wydłużoną, wypukłą, czub łyżeczkowaty. Odmiany białogłowe i gołębie białe mają oczy czarne, jednobarwne zaś pomarańczowe . dziób jest normalnej długości i zawsze biały. Barwa dzioba zasługuje na szczególną uwagę. U gołębi niebieskich i czarnych, które nie mają odpowiedniego zasięgu bieli na głowie(barwa upierzenia sięga do oczu) dolna część dzioba bywa czarna co jest uznawane za wadę. Wada ta powstaje jako następstwo krzyżowania garłacza turyńskiego z śląskim garłaczami łysymi. Upierzenie garłaczy turyńskich powinno mieć intensywne barwy, ale ani na tę cechę, ani też na połysk upierzenia nie kładzie się szczególnego nacisku. Na uwagę natomiast zasługuje dokładny wzór rysunku upierzenia białogłowych garłaczy turyńskich, ponieważ jest w ogromnym stopniu podobny do wzoru i rysunku występującego u niektórych innych ras. U gołębi białogłowych granica bieli na głowie biegnie około 5 mm pod dolnym brzegiem obwódek powiekowych. Gołębie biało lotne mają 7-9 skrajnych lotek I rzędu białych. Gołębie biało ogoniaste mają biały ogon, włączenie z piórami pokrywowymi pod ogonem. Powszechnie spotykane są różne kombinacje opisanych wzorów rysunków na...

Garłacz heski

W grupie garłaczy o średnio długich nogach należy garłacz heski do masywnych gołębi o dużym „gardle”. Kształtem ciała przypomina raczej pierwotnego garłacza. Ciało ma krępe, „gardło” duże, w niewielkim stopniu oddzielone od linii tułowia, grzbiet szeroki, skłaniający się do tyłu, nogi krótkie. Jeżeli do wymienionych cech dodamy jeszcze wysoką płodność i troskliwa opiekę nad potomstwem otrzymamy obraz garłacza heskiego jako rasy, która nie tylko zaspokaja wymagania odnośnie do pokroju, ale także dotyczące użytkowności. Garłacz heski hodowany jest głównie w Niemczech. Oprócz niego znana jest podobna do niego pokroje rasa zwana garłaczem słowacki. Charakteryzuje się on wprawdzie oryginalnym wzorem rysunku, ale wszystkie pozostałe cechy i pozytywne właściwości są takie same jak u garłacza heskiego. Głowa garłacza haskiego jest zaokrąglona, pozbawiona jakichkolwiek ozdób z piór. Białe gołębie mają oczy czarne a pozostałe pomarańczowe. Obwódki powiekowe są wąskie, zlewające się z barwą upierzenia. Dziób jest normalnej długości, u nasady gruby i barwy odpowiedniej do barwy upierzenia. Skrzydła i ogon są normalnej długości, postawa gołębia jest raczej szeroka. Najbardziej rozpowszechnione są garłacze heskie czarne, czerwone żółte, pasiaste i karpiate w tonacji niebieskiej i srebrzystej, tygrysowate i cętkowane, mnisz kowane i...

Garłacz z Norwich

Garłacz z Norwich jest jedną z najstarszych ras hodowanych w Anglii. Znany był już w połowie XVI wieku, pochodzi jednak prawdopodobnie z Holandii. Jest to jeden z najdoskonalszych garłaczy. Mimo że jest stosunkowo małych rozmiarów to całkowita jego długość wynosi około 37 centymetrów. Wyróżnia się olbrzymim, doskonale kulistym „gardłem”. Godną uwagi cechą jest też pionowa postawa ciała. Doskonałość „gardła” u garłaczy z Norwich została osiągnięta dzięki Staroń wielu pokoleń hodowców, zapewne dlatego, że nie ulegli oni „kultowi” barw, połysku i wzorów rysunków na upierzeniu, lecz dawali pierwszeństwo temu co sprawia, że garłacz jest garłaczem wielkości i kształtowi „gardła”, a jednocześnie umiejętności zaprezentowania tej cechy przez gołębia na wystawie. „Gardło” garłacza z Norwich jest rzeczywiście ogromne i doskonale kuliste. Gołąb szczególnie efektownie wygląda z profilu, ponieważ „gardło jest rozdęte nawet w tylnej części szyi. Mimo że cecha ta została u garłacza z Norwich doprowadzona do absolutnej doskonałości, to hodowla tej rasy jest stosunkowo łatwa. Gołąb ten zachował także dobrą płodność i troskliwie opiekuje się potomstwem. Pozostałym cechami garłacza z Norwich nie wyróżnia się specjalnie. Obowiązują tu wszystkie reguły jak dla większości gołębi. Powszechnie uznawane są następujące odmiany barwne: biała z rysunkiem białego półksiężyca, czarna dominująca czerwona i żółta, niebieska, srebrzysta z czerwonymi pasami i z żółtymi...