content top

Garłacz akwizgrański

Nazwa tej rasy pochodzi od niemieckiego miasta Akwizgran (Aachen), w rejonie którego garłacz ten był hodowany prawdopodobnie już w latach 30 i 40 XVIII wieku. Jest to średnich rozmiarów czubaty garłacz ze swoistym wzorem barwnym rysunkiem na upierzeniu. Czub ma wprawdzie spiczasty, ale u podstawy szerszy (łyżeczkowaty). Oczy pomarańczowe, szyja długa „gardło” stosunkowo oryginalne uformowane. „Gardło”, nigdy nie jest kuliste. Przejście „gardła” w pierś jest, patrząc z profilu, dobrze widoczne. Grzbiet jest raczej szeroki niż wąski noszony lekko odchylony do tyłu. Nogi u tego garłacza są stosunkowo krótkie. Oryginalny jest wzór rysunku na upierzeniu. Głowa, wewnętrzna część czuba i górna część „gardła” są barwne. Granica białego rysunku przechodzi od bocznych części czuba na przednią część „gardła” i tworzy tam duży półksiężyc (im szerszy tym gołąb jest bardziej ceniony). Pod białym półksiężycem znajduje się barwny pas szerokości 2-4 cm. Spodnia część piersi i brzucha są ponownie białe. Podudzia i lotki I rzędu w liczbie 7 są również białe. Czarne i niebieskie garłacze akwizgrańskie mają ogon barwny, czerwone i żółte oraz srebrzyste mają ogon...

Garłacz saksoński

Ze względu na rozmiary ciała należałoby garłacza saksońskiego zaliczyć do średniodużych garłaczy , jednak ze względu na jego długie obficie upierzone nogi został tu umieszczony w grupie garłaczy długonogich. Według niektórych źródeł garłacz saksoński ma wspólnych przodków z garłaczem brneńskim, a na początku tego wieku był czasami błędnie nazywany garłaczem holenderskim. Garłacz saksoński jest hodowany w Niemczech. Tak jak większość średnich rozmiarów garłaczy, również i ten garłacz ma delikatniejsze kształty ciała niż duże garłacze. Ma lepiej uformowane także „gardło” . Powinno być ono wyraźnie oddzielone od linii tułowia i węższe. Przy oglądaniu gołębia z profilu grzebień mostka nie powinien odstawać od tułowia. Węższy jest także grzebień, który wraz z ogonem tworzy lekko do dołu skierowaną linię. Koniec ogona nie powinien dotykać podłoża. Garłacz saksoński ma pięknie zarysowane podudzia; końce skrzydeł mogą się lekko krzyżować. Pozostałe cechy zewnętrzne garłacza saksońskiego nie są już tak ważne, ale nie mogą szpecić ogólnego wyglądu gołębia. Chodzi tu przede wszystkim o kształt głowy (wąska z mało wyrazistym czołem), oczy pomarańczowe do czerwonych, białe gołębie mają oczy ciemne), obwódki powiekowe (różowawe do szarych) oraz dziób (cienki, długi, jasno ubarwione gołębie mają dziób jasny, u niebieskich i czarnych jest czarny). Znane są liczne odmiany barwne tej rasy: białe, jednolicie czarne, czerwone i żółte(jednobarwne), niebieskie bez pasów, z pasami i karpiate, szarobrązowe karpiate, z białymi pasami w wymienionych barwach oraz...

Czeski garłacz siodłaty.

Ten stosunkowo dobrze znany w Europie, duży, długonogi garłacz występuje jedynie z siodłatym wzorem rysunku. Osiąga długość 44 cm. Jest trochę mniejszy od podobnego do niego garłacza pomorskiego, ale u garłacza czeskiego „ gardło” w dolnej części jest wyraźnie oddzielone od linii tułowia. Oczy czeskiego garłacza siodłowatego są ciemne, obwódki powiekowe różowate, czerwone i niebieskie gołębie maja górną część dzioba czarną. Głowę tego garłacza zdobi barwne czółko wielkości migdał, które nie powinno sięgać oka, nad oczami ma znajdować się wąski, biały pasek szerokości co najmniej 1 mm. Gołąb ten powinien nosić ciało jak najbardziej stromo. „ Gardło” musi być częściowo oddzielone od linii tułowia i w związku z tym grzbiet nie może być zbyt szeroki. Nogi są dosyć długie, 16-18 cm, a ich upierzenie zostało doprowadzone do stanu doskonałości: obfite talerzowate łapcie osiągają u niektórych osobników długość do 15cm. Garłacze czeskie siodłowate występują jedynie w czterech barwnych odmianach: czarnej, niebieskiej, czerwonej i żółtej. Również upierzenie grzbietu powinno być...

Garłacz gandawski

Jest jedną z dużych ras garłaczy. Na podstawie wyglądu zewnętrznego należałoby zaliczyć go raczej do garłaczy pierwotnych. Nazywany został od belgijskiego miasta Gandawy, a jego podobieństwo do standardowego garłacza holenderskiego nie jest przypadkowe. Garłacz gandawski jest masywnym gołębiem z dobrze wykształconym „gardłem”, które przechodzi w pierś bez oddzielania w dolnej części od linii tułowia. Tułów noszony jest prawie poziomo, nogi nie są takie długie, jak u niektórych współczesnych garłaczy. Są one natomiast obficie porośnięte długimi piórami ( łapcie, sępie pióra). Ogon jest krotki, ułożone są na nim końce skrzydeł, które nie powinny krzyżować się. Garłacze gandawskie mogą występować w wielu odmianach, głównie jako jednobarwne; czarne, niebieskie, srebrzyste, z pasami, karpia te, czerwone, żółte, czerwono- i żółtopłowe oraz białe. Najbardziej rozpowszechnione są garłacze gandawskie siodłate ( bez barwnego czółka) czarne, niebieskie, czerwone, żółte i srebrzyste. Oprócz nich istnieją także tygrysowate i srokate w odcieniach czarnym, czerwonym i żółtym samym wzorem rysunku, mają biały śliniaczek zachodzący daleko na „ gardło”. Garłacze gandawskie niebieskoogoniaste należą do rzadkości. Mają niebiesko cętkowaną głowę, ogon natomiast wraz z zewnętrznymi pokrywami ogonowymi i pokrywami podogonowymi są jasnoniebieskie. Pasek na ogonie jest ciemny, pozostałe upierzenie jest...

Garłacz brneński.

Jest to jedna z najmodniejszych garłaczy długonogich, dobrze znany hodowcom na całym świecie. Kształt jego ciała został doprowadzony prawie do absolutnej doskonałości. Najważniejsze cechy to: smukły, wręcz watły pokrój, długie, proste nogi oraz kuliste rozdęcie szyi. Całkowita długość garłacza brneńskiego waha się w granicach 37 cm. Warunkiem wymaganego kształtu „ gardła” jest między innymi długa i lekko do tyłu wygięta szyja. Uwypuklenie szyi powinno wznosić się od samej piersi, a grzebień mostka wystawać do przodu. Delikatność gołębia podkreśla także jego wąski grzbiet. Długie skrzydła są osadzona wysoko, a końce lotek I rzędu skrzyżowania nad ogonem. Nogi garłacza brneńskiego są długi, długość ich wynosi co najmniej 17 cm ( mierzone od stawu kolanowego do końca palca środkowego)), skoki i palce są nieupierzone. W stawie skokowym nogi są nieznacznie ugięte, poza tym są proste i wąsko rozstawione. Oryginalną cechą garłacza brneńskiego jest jego chód na końcach palców. Gołąb ten podczas gruchania i zalecania się do gołębicy porusza się w osobliwy sposób. Ponieważ ma bardzo długie nogi, wygląda to tak jakby z gołębicą wykonywał skoki nieco podobne do żabich. Ponieważ do gołębia tego jest bardzo podobny karłowaty garłacz angielski o upierzonych skokach i palcach, kładzie się szczególny nacisk na to, aby na skokach i palcach garłacza brneńskiego nie pojawiły się żadne ślady upierzenia. Garłacz brneński występuje w wielu odmianach barwnych i z wzorem rysunku na upierzeniu. Nie zwraca się wprawdzie szczególnej uwagi na barwę upierzenia, ale jednak wymagane są barwy intensywne i czyste. Różnorodna jest skala wzorów rysunku. Spośród istniejących warto wspomnieć chociażby o odmianie bocianowatej, gdzie na białym tle upierzona głowa, pierś, końce skrzydeł i ogon są...

« Starsze wpisy Nowsze wpisy »