W grupie garłaczy o średnio długich nogach należy garłacz heski do masywnych gołębi o dużym „gardle”. Kształtem ciała przypomina raczej pierwotnego garłacza. Ciało ma krępe, „gardło” duże, w niewielkim stopniu oddzielone od linii tułowia, grzbiet szeroki, skłaniający się do tyłu, nogi krótkie. Jeżeli do wymienionych cech dodamy jeszcze wysoką płodność i troskliwa opiekę nad potomstwem otrzymamy obraz garłacza heskiego jako rasy, która nie tylko zaspokaja wymagania odnośnie do pokroju, ale także dotyczące użytkowności. Garłacz heski hodowany jest głównie w Niemczech. Oprócz niego znana jest podobna do niego pokroje rasa zwana garłaczem słowacki. Charakteryzuje się on wprawdzie oryginalnym wzorem rysunku, ale wszystkie pozostałe cechy i pozytywne właściwości są takie same jak u garłacza heskiego. Głowa garłacza haskiego jest zaokrąglona, pozbawiona jakichkolwiek ozdób z piór. Białe gołębie mają oczy czarne a pozostałe pomarańczowe. Obwódki powiekowe są wąskie, zlewające się z barwą upierzenia. Dziób jest normalnej długości, u nasady gruby i barwy odpowiedniej do barwy upierzenia. Skrzydła i ogon są normalnej długości, postawa gołębia jest raczej szeroka. Najbardziej rozpowszechnione są garłacze heskie czarne, czerwone żółte, pasiaste i karpiate w tonacji niebieskiej i srebrzystej, tygrysowate i cętkowane, mnisz kowane i białe.