Imponujący garłacz długonogi występujący w dwóch różniących się rozmiarami formach, oceniany jest na ogół według jednakowych kryteriów. Karłowaty garłacz angielski jest mniej więcej o jedna trzecią mniejszy od garłacza angielskiego, który osiąga długość do 48 cm. Karłowaty garłacz angielski ma rozmiary zbliżone do garłacza breńskiego, ale w odróżnieniu od niego skoki i palce są upierzone. Obydwa angielskie garłacze mają (każdy odpowiednio do rozmiarów swego ciała) długie i delikatne upierzone skoki oraz palce. Nogi wyrastają im jakby z jednego miejsca. Ważną cechą garłaczy angielskich jest smukła pierś i duże, kuliste uwypuklenie szyi. Hodowla, szczególnie garłacza angielskiego, jest stosunkowo trudna i z tego względu gołąb ten nie jest zbyt rozpowszechniony. Ma on jednak stałą rzeszę wielbicieli. W europie istnieje nawet międzynarodowy klub hodowców garłacza angielskiego, który regularnie urządza międzynarodowe wystawy tej rasy. Podczas oceny obydwóch garłaczy angielskich zwraca się szczególną uwagę na kształty ciała. Pozostałe cechy, jak np. barwa oczu i upierzenia, nie są tak ostro oceniane. Jeżeli chodzi o odmiany barwne z wzorem rysunku na upierzeniu, to oprócz gołębi białych, wszystkie pozostałe odmiany mają tzw. angielski wzór rysunku, tzn. biały półksiężyc na barwnym uwypukleniu szyi kończący się około 2 cm poniżej oczu. Białe są także lotki I rzędu, różą złożona z białych piór na łokciu skrzydła oraz spód ciała( części piersi, brzuch). Ogon jest barwny, u czerwonych i żółtych gołębi – jasny.
Leave a comment
