content top

Olbrzym rzymski

Olbrzym rzymski
Olbrzym rzymski należy do największych ras gołębi. W Europie znany był w obecnej postaci już w pierwszej połowie XIX wieku. Do tego czasu był udoskonalany we Francji. Zamierzeniem hodowców jest uzyskanie gołębia jak największych rozmiarów. Jego masa ciała waha się w okolicach 1kg, rozpiętość skrzydeł wynosi nawet ponad 1 metr. Lata. Ociężale z tego powodu najbardziej nadaje się do utrzymania w wolierze. Wygląd Najważniejszą cechą olbrzyma rzymskiego są jego rozmiary. Pierś musi być szeroka, tułów dosyć długi i lekko skłaniający się ku tyłowi. Upierzenie tworzą długie, szerokie pióra. Głowa jest duża, okrągła, bez jakichkolwiek ozdób z piór. Tęczówka u wszystkich odmian jest zawsze perłowa. Niebieskie gołębie mają dziób czerwony, płowe – barwy rogu, u pozostałych odmian jest jasny. Mimo że olbrzymy rzymskie mają długie skrzydła, nie mają prawa ciągnąć ich po ziemi, muszą być noszone na ogonie, który bywa długi i szeroki. Większość olbrzymów rzymskich ma skrzydła ułożone w taki sposób, że nie kryją grzbietu. U większości ras gołębi cecha ta uważana jest za wadę, tolerowana jest jednak u olbrzymów rzymskich. Nogi są krótkie, skoki i palce nieupierzone. Odmiany Podobnie jak większość gołębi olbrzymów, również i u tej rasy nie występuje zbyt wiele odmian barwnych i z rysunkiem na upierzeniu. Najpowszechniejsze są niebieskie oraz z brązowymi pasami, czarne, czerwone, żółte i białe. Występować mogą także z wzorem rysunku przypominającym srokę oraz gołębie plamiste w wymienionych barwach. Pod względem kształtu ciała olbrzym rzymski jest osobliwością wśród innych ras gołębi. Podczas oceny brane są kolejne pod uwagę: masa ciała. Jego rozmiary i rozpiętość skrzydeł, szerokość piersi, postawa, długość i szerokość piór, głowa, oczy, obwódki powiekowe, dziób, barwa i wzór rysunku na...

King

King
King jest jednym z najcięższych gołębi. Rasa ta została utworzona w USA pod koniec ubiegłego wieku z olbrzymów rzymskich, gołębi pocztowych i z modena. Pierwotnym celem było wyhodowanie dużych gołębi mięsnych. Obecny king typu wystawowego ma już uszlachetnione kształty ciała, krótkie nogi, kołyskowato ukształtowane ciało i to nawet przy masie ciała często przekraczającego 1 kilogram. Ostatnio w hodowli Kinga preferuje się gołębie o doskonale okrągławych kształtach ciała i dłuższych nogach. King ma dużą, okrągłą głowę z wypukłym czołem i karkiem przechodzącym w krótką i grubą, pionowo noszoną szyję. Oczy są wyraziste u białych odmian czarne, u pozostałych pomarańczowe do czerwonych. Obwódki powiekowe wąskie, u białych gołębi czerwone, u pozostałych odmian, w zależności od barwy upierzenia, szare do czerwonawych. Dziób jest modny, osadzony poziomo, barwą odpowiadający ubarwieniu upierzenia. W przypadku Kinga zostały szczegółowo opisane wymagania dotyczące kształtu tułowia i rozstawienia nóg. Według czeskiego wzorca tułów powinien być szeroki, dobrze zaokrąglony, z wypukłą piersią, szerokim i jak najkrótszym, lekko zwężającym się grzbietem, noszonym...

Kurak wiedeński

Kurak wiedeński
Jest to imponująco duży gołąb z tzw. orlą głową i z wyjątkowym wzorem rysunku na upierzeniu, który wymaga starannego przygotowania przed wystawą. Hodowla gołębi tej rasy ma w Europie Środkowej starą tradycję jednak nigdy nie była zbyt rozpowszechniona. Najliczniej hodowane są obecnie gołębie niebieskie i czarne. Kurak wiedeński należy obecnie do tzw. klasycznych ras. W obecnej postaci pojawił się pod koniec lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Uważa się, że jego przodkami były kuraki florenckie, bagdety do współczesnych indyjskich. Z profilu głowa gołębia wraz z dziobem tworzy prostą linię. Dolna część dzioba powinna być zakrzywiona, co nadaje gołębiowi orli wygląd. Tęczówki są żółte do pomarańczowoczerwonych, a obwódki powiekowe intensywnie czerwone. Dziób u wszystkich odmian kuraków wiedeńskich jest barwy jasnej, długi i powinien być możliwie gruby. Szyja powinna być nie tylko długa, ale i szeroka wyrastająca z tułowia, grzbiet zaś szeroki i stosunkowo krótki. Skrzydła powinny być noszone w niewielkiej odległości od ciała, a zgięcie skrzydeł wyraźne, dzięki czemu pojawia się szeroka pierś. Ogon noszony jest niżej u kuraka florenckiego, co najwyżej pod katem 35 stopni. Nogi powinny być silne i proste, długość ich powinna w przybliżeniu odpowiadać długości nóg kuraka maltańskiego. Kuraki wiedeńskie osiągają wysokość do 45 centymetrów. Oryginalny jest wzór barwnego rysunku. Prawie cała głowa oraz podgardle, przednia część szyi i boki szyi tworzące śliniak, następnie pokrywy skrzydeł i ogon, włącznie z piórami pokrywowymi pod ogonem, są barwne. Od dzioba prowadzi przez głowę aż do karku biały pasek szerokości 3-5 cm. Między śliniakiem a zgięciem skrzydeł jest przerwa szerokości około 1 centymetr. Białe są także lotki I rzędu. Jest ich 7-10. Kuraki wiedeńskie występują w następujących barwnych odmianach: z pasami, karpiate i jednobarwne w tonacji czarnej, srebrzyste, popielatoczerwone i popielatożółte, brązowe i brązowożółte oraz jednobarwne, czerwone i żółte, mogą być także gołębie z białymi...

Modena

Tak jak w przypadku kuraka modeńskiego również wokół tej rasy było w ciągu ostatnich dwudziestu lat, szczególnie na terenie Republiki Czeskiej, wiele nieporozumień. Obydwie rasy mają ze sobą wiele wspólnego, ale modena, nazywana też czasami modeną angielską, jest rasą znacznie młodszą. W Europie Środkowej pojawiła się dopiero na początku lat 70 tego wieku, dokąd została przewieziona z USA. Budową ciała modena przypomina małego Kinga lub większego kuraka modeńskiego. Jest średnich rozmiarów, waży około 600g i ze wszystkich stron jest doskonale zaokrąglona. Ma krótkie, szerokie ciało, prawie pionowo noszony ogon oraz nogi wyrastające w znacznym od siebie oddaleniu. Stosunek wysokości gołębia przypada na głowę 3/9 na tułów 4/9 a na nogi 2/9. Odmiany barwne i z wzorem rysunku na upierzeniu do pewnego stopnia są takie same, jak u kuraka modeńskiego. Na podstawie ubarwienia upierzenia można podzielić je na jednobarwne i z rysunkiem sztrasera. Liczba barwnych odmian nie jest jednak tak duża jak w przypadku kuraka modeńskiego, ponieważ u modeny nie występują podstawowe barwy. Wzorzec nie stawia specjalnych wymagań odnośnie do postawy. Istnienie wielu barwnych odmian jest zasługą hodowców w...

Bagdeta norymberska

Bagdeta norymberska jest rzadko spotykana nie tylko wśród bagdet, ale także wśród innych ras, a jednocześnie jest jednym z najbardziej cenionych gołębi. Hodowla jej jest stosunkowo trudna i z tego względu rzadko jest trzymana. Najbardziej cenioną cechą tej rasy jest bardzo wydłużony, gruby dziób, silnie zakrzywiony do dołu. Głowę ma wąską i doskonale zaokrągloną, ciemię płynnie przechodzi w kark. Dziób powinien być jak najdłuższy, gruby, szczelnie zwarty i na ogół jasny. Oczy są wyraziste na tle białego upierzenia ciemne, w pozostałych przypadkach czerwone. Obwódki powiekowe również są czerwone. Szyja jest długa, cienka, lekko zgięta, podgardle dobrze wykrojone. Pierś powinna być szeroka i wypukła. Skrzydła i ogon muszą być krótkie, a długość nóg odpowiadać długości szyi. Bagdety norymberskie o krótkich nogach są mniej cenione. Dawniej często stosowano sztuczne kształtowanie dzioba u bagdet norymberskich pomiędzy 3 a 5 dniem życia piskląt, gdy mają jeszcze miękki dziób. Poprzez delikatny masaż i lekkie wyginanie dzioba u piskląt w wieku 3-5 dni można osiągnąć odpowiedni stopień jego krzywizny tak, aby linia dzioba płynnie łączyła się z linia górnego zarysu głowy. Bagdety norymberskie same odchowują młode i nie należy trzymać ich z innymi rasami. Bagdeta norymberska hodowana jest w następujących odmianach barwnych i z wzorem rysunku na upierzeniu: czarnej, czerwonej i żółtej, niebieskiej i srebrzystej bez pasów, z pasami i karpaite, siodłatej i tarczowej w takich samych barwach, mogą także występować odmiany...

« Starsze wpisy