Kurak wiedeński

Jest to imponująco duży gołąb z tzw. orlą głową i z wyjątkowym wzorem rysunku na upierzeniu, który wymaga starannego przygotowania przed wystawą. Hodowla gołębi tej rasy ma w Europie Środkowej starą tradycję jednak nigdy nie była zbyt rozpowszechniona. Najliczniej hodowane są obecnie gołębie niebieskie i czarne. Kurak wiedeński należy obecnie do tzw. klasycznych ras. W obecnej postaci pojawił się pod koniec lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Uważa się, że jego przodkami były kuraki florenckie, bagdety do współczesnych indyjskich. Z profilu głowa gołębia wraz z dziobem tworzy prostą linię. Dolna część dzioba powinna być zakrzywiona, co nadaje gołębiowi orli wygląd. Tęczówki są żółte do pomarańczowoczerwonych, a obwódki powiekowe intensywnie czerwone. Dziób u wszystkich odmian kuraków wiedeńskich jest barwy jasnej, długi i powinien być możliwie gruby. Szyja powinna być nie tylko długa, ale i szeroka wyrastająca z tułowia, grzbiet zaś szeroki i stosunkowo krótki. Skrzydła powinny być noszone w niewielkiej odległości od ciała, a zgięcie skrzydeł wyraźne, dzięki czemu pojawia się szeroka pierś. Ogon noszony jest niżej u kuraka florenckiego, co najwyżej pod katem 35 stopni. Nogi powinny być silne i proste, długość ich powinna w przybliżeniu odpowiadać długości nóg kuraka maltańskiego. Kuraki wiedeńskie osiągają wysokość do 45 centymetrów. Oryginalny jest wzór barwnego rysunku. Prawie cała głowa oraz podgardle, przednia część szyi i boki szyi tworzące śliniak, następnie pokrywy skrzydeł i ogon, włącznie z piórami pokrywowymi pod ogonem, są barwne. Od dzioba prowadzi przez głowę aż do karku biały pasek szerokości 3-5 cm. Między śliniakiem a zgięciem skrzydeł jest przerwa szerokości około 1 centymetr. Białe są także lotki I rzędu. Jest ich 7-10. Kuraki wiedeńskie występują w następujących barwnych odmianach: z pasami, karpiate i jednobarwne w tonacji czarnej, srebrzyste, popielatoczerwone i popielatożółte, brązowe i brązowożółte oraz jednobarwne, czerwone i żółte, mogą być także gołębie z białymi...

Kurak maltański

Kurak maltański jest największy wśród kuraków. Szyja i ogon są noszone pionowo. Im krótszy tułów, tym gołąb jest bardziej cenny. Ideałem jest osiągnięcie jednakowej szerokości i długości ciała przy jednoczesnym zachowaniu jego masywności. Najwspanialsze kuraki maltańskie są hodowane Ne terenie byłej Jugosławii. Kurak maltański ma delikatnie zaokrągloną głowę, niezbyt wyraziste czoło oraz czerwone i pomarańczowe oczy, u odmiany białej tęczówki są czarne. Dziób jest gruby. Jego barwa uzależniona jest od barwy upierzenia. Szyja jest cienka i powinna być możliwie jak najdłuższa, z głęboko eliptycznie wykrojonym podgardlem. W części środkowej szyi kilka wyrostków kręgowych jest bardziej wystające. Tułów powinien być jak najkrótszy i noszony poziomo. Zarówno szyja jak i krótki, stosunkowo szeroki ogon, tworząc z grzbietem kąt 90 stopni. Prostokątny kształt ciała tego gołębia podkreślają także silne, łukowato zgięte, krótkie skrzydła ze skierowanymi do góry ponad ogon i krzyżującymi się lotkami I rzędu. Silne i długie nogi z występującymi podudziami nadają kurakowi maltańskiemu imponujący wygląd. Upierzenie powinno być krótkie, przylegające. Nie wyróżniają się różnorodnością odmian barwnych i wieloma wzorami rysunku upierzeniu. Można wybierać między gołębiami czarnymi, szarobrązowymi, czerwonymi, żółtymi i brązowymi. Kuraki maltańskie mogą być z pasami, karpiate z odcieniem niebieskim, srebrzystym, czerwonym i żółtym oraz brązowym, znane są też w tych barwach gołębie tygrysowate, cętkowane, srokate i...

Stawak czeski

Jedną z najbardziej rozpowszechnionych grup średnio dużych gołębi stanową stawaki. Jest to rozwojowo jednolita grupa, która na przestrzeni lat nie zróżnicowała się pod względem wyglądu zewnętrznego i zachowała wspólny, swoisty sposób latania. Polega on na tym, ze gdy gołąb wzleci na pewną wysokość, podnosi skrzydła prawie pionowo nad tułowiem i w tej pozycji, bez machania skrzydłami, opada nieruchomo kilka metrów w dół, zachowując poziome ułożenie ciała, by potem ponownie wznieść się w górę lub osiąść za ziemi czy na dachu. Podczas tego akrobatycznego lotu słychać efekty dźwiękowe wywołane mocnymi uderzeniami skrzydeł. Znanych jest kilka ras stawaków. Najbardziej znane są stawaki: czeski, niemiecki, garłacz górnośląski i inne. Selekcja każdej z tych ras przebiegała w konkretnym kierunku u jednych zostały doprowadzone do absolutnej doskonałości kształty ciała, u innych zaś akrobatyczne zdolności. Stawak czeski wyróżnia się intensywnymi barwami i jaskrawym połyskiem upierzenia. Ze względu na tę cechę niektóre odmiany stawaka czeskiego zaliczane są obecnie raczej do gołębi barwistych. Efekt ten, będącym wynikiem wieloletniej systematycznej selekcji ma jednak swoje negatywne strony. Często są to gołębie drobnych rozmiarów, bez „gardła” i mało aktywne. Oprócz odpowiedniego wykształtowanego gruszkowatego „gardła”, krótkich skrzydeł i ogon oraz stosunkowo długich nóg powinien mieć stawak czeski zawsze perłowe oczy i specyficzne ukształtowanie głowy. Jest ona wprawdzie normalnych rozmiarów, ale czoło jest szersze i stosunkowo strome, ciemię lekko spłaszczone, a kark dobrze zaokrąglony. Spośród wielu odmian z wzorem rysunku na upierzeniu najbardziej rozpowszechnione są stawaki czeskie siodłate. Interesujące są stawaki czeskie łyse z czółkiem, następnie biało lotne, tygrysowate, bociany i...

Garłacz saksoński

Ze względu na rozmiary ciała należałoby garłacza saksońskiego zaliczyć do średniodużych garłaczy , jednak ze względu na jego długie obficie upierzone nogi został tu umieszczony w grupie garłaczy długonogich. Według niektórych źródeł garłacz saksoński ma wspólnych przodków z garłaczem brneńskim, a na początku tego wieku był czasami błędnie nazywany garłaczem holenderskim. Garłacz saksoński jest hodowany w Niemczech. Tak jak większość średnich rozmiarów garłaczy, również i ten garłacz ma delikatniejsze kształty ciała niż duże garłacze. Ma lepiej uformowane także „gardło” . Powinno być ono wyraźnie oddzielone od linii tułowia i węższe. Przy oglądaniu gołębia z profilu grzebień mostka nie powinien odstawać od tułowia. Węższy jest także grzebień, który wraz z ogonem tworzy lekko do dołu skierowaną linię. Koniec ogona nie powinien dotykać podłoża. Garłacz saksoński ma pięknie zarysowane podudzia; końce skrzydeł mogą się lekko krzyżować. Pozostałe cechy zewnętrzne garłacza saksońskiego nie są już tak ważne, ale nie mogą szpecić ogólnego wyglądu gołębia. Chodzi tu przede wszystkim o kształt głowy (wąska z mało wyrazistym czołem), oczy pomarańczowe do czerwonych, białe gołębie mają oczy ciemne), obwódki powiekowe (różowawe do szarych) oraz dziób (cienki, długi, jasno ubarwione gołębie mają dziób jasny, u niebieskich i czarnych jest czarny). Znane są liczne odmiany barwne tej rasy: białe, jednolicie czarne, czerwone i żółte(jednobarwne), niebieskie bez pasów, z pasami i karpiate, szarobrązowe karpiate, z białymi pasami w wymienionych barwach oraz...

Garłacz gandawski

Jest jedną z dużych ras garłaczy. Na podstawie wyglądu zewnętrznego należałoby zaliczyć go raczej do garłaczy pierwotnych. Nazywany został od belgijskiego miasta Gandawy, a jego podobieństwo do standardowego garłacza holenderskiego nie jest przypadkowe. Garłacz gandawski jest masywnym gołębiem z dobrze wykształconym „gardłem”, które przechodzi w pierś bez oddzielania w dolnej części od linii tułowia. Tułów noszony jest prawie poziomo, nogi nie są takie długie, jak u niektórych współczesnych garłaczy. Są one natomiast obficie porośnięte długimi piórami ( łapcie, sępie pióra). Ogon jest krotki, ułożone są na nim końce skrzydeł, które nie powinny krzyżować się. Garłacze gandawskie mogą występować w wielu odmianach, głównie jako jednobarwne; czarne, niebieskie, srebrzyste, z pasami, karpia te, czerwone, żółte, czerwono- i żółtopłowe oraz białe. Najbardziej rozpowszechnione są garłacze gandawskie siodłate ( bez barwnego czółka) czarne, niebieskie, czerwone, żółte i srebrzyste. Oprócz nich istnieją także tygrysowate i srokate w odcieniach czarnym, czerwonym i żółtym samym wzorem rysunku, mają biały śliniaczek zachodzący daleko na „ gardło”. Garłacze gandawskie niebieskoogoniaste należą do rzadkości. Mają niebiesko cętkowaną głowę, ogon natomiast wraz z zewnętrznymi pokrywami ogonowymi i pokrywami podogonowymi są jasnoniebieskie. Pasek na ogonie jest ciemny, pozostałe upierzenie jest...