Kurak wiedeński

Jest to imponująco duży gołąb z tzw. orlą głową i z wyjątkowym wzorem rysunku na upierzeniu, który wymaga starannego przygotowania przed wystawą. Hodowla gołębi tej rasy ma w Europie Środkowej starą tradycję jednak nigdy nie była zbyt rozpowszechniona. Najliczniej hodowane są obecnie gołębie niebieskie i czarne. Kurak wiedeński należy obecnie do tzw. klasycznych ras. W obecnej postaci pojawił się pod koniec lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Uważa się, że jego przodkami były kuraki florenckie, bagdety do współczesnych indyjskich. Z profilu głowa gołębia wraz z dziobem tworzy prostą linię. Dolna część dzioba powinna być zakrzywiona, co nadaje gołębiowi orli wygląd. Tęczówki są żółte do pomarańczowoczerwonych, a obwódki powiekowe intensywnie czerwone. Dziób u wszystkich odmian kuraków wiedeńskich jest barwy jasnej, długi i powinien być możliwie gruby. Szyja powinna być nie tylko długa, ale i szeroka wyrastająca z tułowia, grzbiet zaś szeroki i stosunkowo krótki. Skrzydła powinny być noszone w niewielkiej odległości od ciała, a zgięcie skrzydeł wyraźne, dzięki czemu pojawia się szeroka pierś. Ogon noszony jest niżej u kuraka florenckiego, co najwyżej pod katem 35 stopni. Nogi powinny być silne i proste, długość ich powinna w przybliżeniu odpowiadać długości nóg kuraka maltańskiego. Kuraki wiedeńskie osiągają wysokość do 45 centymetrów. Oryginalny jest wzór barwnego rysunku. Prawie cała głowa oraz podgardle, przednia część szyi i boki szyi tworzące śliniak, następnie pokrywy skrzydeł i ogon, włącznie z piórami pokrywowymi pod ogonem, są barwne. Od dzioba prowadzi przez głowę aż do karku biały pasek szerokości 3-5 cm. Między śliniakiem a zgięciem skrzydeł jest przerwa szerokości około 1 centymetr. Białe są także lotki I rzędu. Jest ich 7-10. Kuraki wiedeńskie występują w następujących barwnych odmianach: z pasami, karpiate i jednobarwne w tonacji czarnej, srebrzyste, popielatoczerwone i popielatożółte, brązowe i brązowożółte oraz jednobarwne, czerwone i żółte, mogą być także gołębie z białymi...

Kurak maltański

Kurak maltański jest największy wśród kuraków. Szyja i ogon są noszone pionowo. Im krótszy tułów, tym gołąb jest bardziej cenny. Ideałem jest osiągnięcie jednakowej szerokości i długości ciała przy jednoczesnym zachowaniu jego masywności. Najwspanialsze kuraki maltańskie są hodowane Ne terenie byłej Jugosławii. Kurak maltański ma delikatnie zaokrągloną głowę, niezbyt wyraziste czoło oraz czerwone i pomarańczowe oczy, u odmiany białej tęczówki są czarne. Dziób jest gruby. Jego barwa uzależniona jest od barwy upierzenia. Szyja jest cienka i powinna być możliwie jak najdłuższa, z głęboko eliptycznie wykrojonym podgardlem. W części środkowej szyi kilka wyrostków kręgowych jest bardziej wystające. Tułów powinien być jak najkrótszy i noszony poziomo. Zarówno szyja jak i krótki, stosunkowo szeroki ogon, tworząc z grzbietem kąt 90 stopni. Prostokątny kształt ciała tego gołębia podkreślają także silne, łukowato zgięte, krótkie skrzydła ze skierowanymi do góry ponad ogon i krzyżującymi się lotkami I rzędu. Silne i długie nogi z występującymi podudziami nadają kurakowi maltańskiemu imponujący wygląd. Upierzenie powinno być krótkie, przylegające. Nie wyróżniają się różnorodnością odmian barwnych i wieloma wzorami rysunku upierzeniu. Można wybierać między gołębiami czarnymi, szarobrązowymi, czerwonymi, żółtymi i brązowymi. Kuraki maltańskie mogą być z pasami, karpiate z odcieniem niebieskim, srebrzystym, czerwonym i żółtym oraz brązowym, znane są też w tych barwach gołębie tygrysowate, cętkowane, srokate i...

Kurak florencki

Ten ciężki gołąb uważany jest za jednego z najstarszych kuraków i można z całą pewnością stwierdzić, że jest przodkiem wielu ras, dziś już całkiem do niego pod względem budowy ciała niepodobnych. Że jest ze wszystkich kuraków najstarszy, potwierdza między innymi to, że żadna z jego cech nie jest tak krańcowo wyeksponowana jak u młodszych ras, bardziej uszlachetnionych i wyselekcjonowanych. Jego najbardziej charakterystyczną cechą jest oprócz kołyskowa tego pokroju wzór rysunku jak u sztraserów, ale uzupełniony białymi lotkami I rzędu. Głowa u karaka florenckiego jest duża i dobrze zaokrąglona, czoło wyraziste, oczy pomarańczowoczerwone, obwódki powiekowe wąskie i czerwone. Dziób powinien być średniej długości, u nasady szeroki, czarne i niebieskie kuraki florenckie mają dziób czarny, inaczej ubarwione gołębie – jasny, różowawy. Szyję powinien mieć długą, grubą i w miarę możliwości noszoną pionowo. Pierś jest wysunięta ku przodowi i jakby uniesiona. Grzbiet szeroki i krótki, noszony poziomo, skrzydła silnie, szerokie i noszone na ogonie, ogon noszony jest pod kątem 45 stopni. Spodnia linia ciała musi być dobrze zaokrągloną. Charakterystyczną cechą kuraka florenckiego są długie, silne i nie ugięte nogi. Upierzenie kuraków florenckich jest barwne, ale muszą to być barwy czyste. Uznane zostały następujące odmiany kuraków florenckich: czarna, czerwona i żółta, bez pasów, z pasami, ewentualnie także karpiate w tonacji niebieskiej, srebrzystej, czerwono popielatej i żółtopopielatej, do rzadkości należą odmiany barwne z białymi...

Kurak modeński

W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat było wiele niejasności na temat hodowli tych małych eleganckich gołębi. Są najmniejsze wśród kuraków i występują w wielkiej liczbie odmian barwnych i z wzorem rysunku na upierzeniu. Hodowane są w wielu krajach Europy oraz USA, a ponieważ przez długi czas nie było jednolitego wzorca nastąpiło wyraźne zróżnicowanie poszczególnych typów, z których stopniowo powstały nowe rasy. Obecnie w hodowli tych gołębi uznawany jest wzorzec niemiecki, a rasa odpowiadająca temu wzorcowi nazywana jest w Niemczech – kurak modeński niemiecki. Kurak modeński uszlachetniony na terenie Niemiec jest gołębiem drobnym, jego masa ciała nie przekracza 400g . Ma zaokrągloną pierś, długie proste nogi oraz długa szyję zwężającą się w kierunku głowy. Ogon noszony jest pod katem 45 stopni do poziomu ciała. Ważny jest też stosunek wysokości do długości ciała. U idealnie zbudowanego gołębia można wysokość gołębia podzielić na trzy jednakowe części. Pierwsza część tworzy głowa z szyją, drugą tułów, a trzecią nogi. Długość ciała powinna odpowiadać 1/3 całkowitej wysokości gołębia. Kurak modeński oceniany jest w następującej kolejności: budowa ciała i postawa, kształt głowy i szyi , długość nóg, barwa oczu i obwódek powiekowych, barwa upierzenia i wzór rysunku, ewentualnie inne cechy wymienione we wzorcu. Głowa powinna być okrągła, bez ozdób z piór. Obwódki powiekowe wąskie, u ciemnych gołębi ciemne, u jasnych jasne. tęczówki są pomarańczowe, a u białych gołębi czarne. Kuraki modeńskie można podzielić pod względem ubarwienia na kilka podstawowych typów: jednobarwne, z rysunkiem sztrasera, a następnie obydwa wymienione w różnych zestawieniach barwnych oraz...