Ten ciężki gołąb uważany jest za jednego z najstarszych kuraków i można z całą pewnością stwierdzić, że jest przodkiem wielu ras, dziś już całkiem do niego pod względem budowy ciała niepodobnych. Że jest ze wszystkich kuraków najstarszy, potwierdza między innymi to, że żadna z jego cech nie jest tak krańcowo wyeksponowana jak u młodszych ras, bardziej uszlachetnionych i wyselekcjonowanych. Jego najbardziej charakterystyczną cechą jest oprócz kołyskowa tego pokroju wzór rysunku jak u sztraserów, ale uzupełniony białymi lotkami I rzędu. Głowa u karaka florenckiego jest duża i dobrze zaokrąglona, czoło wyraziste, oczy pomarańczowoczerwone, obwódki powiekowe wąskie i czerwone. Dziób powinien być średniej długości, u nasady szeroki, czarne i niebieskie kuraki florenckie mają dziób czarny, inaczej ubarwione gołębie – jasny, różowawy. Szyję powinien mieć długą, grubą i w miarę możliwości noszoną pionowo. Pierś jest wysunięta ku przodowi i jakby uniesiona. Grzbiet szeroki i krótki, noszony poziomo, skrzydła silnie, szerokie i noszone na ogonie, ogon noszony jest pod kątem 45 stopni. Spodnia linia ciała musi być dobrze zaokrągloną. Charakterystyczną cechą kuraka florenckiego są długie, silne i nie ugięte nogi. Upierzenie kuraków florenckich jest barwne, ale muszą to być barwy czyste. Uznane zostały następujące odmiany kuraków florenckich: czarna, czerwona i żółta, bez pasów, z pasami, ewentualnie także karpiate w tonacji niebieskiej, srebrzystej, czerwono popielatej i żółtopopielatej, do rzadkości należą odmiany barwne z białymi pasami.
Leave a comment