Koszua

Pod względem budowy ciała koszua zajmuje miejsce między gołębiami użytkowymi średnim a ciężkimi. Nie osiąga masy najcięższych ras, a rozpiętością skrzydeł nie może konkurować z montaubanem czy olbrzymem rzymskim. Jednak w odróżnieniu od nich charakteryzuje się różnorodnością barw i wzorów rysunków na upierzeniu. Klasyczny jest na przykład rysunek białego półksiężyca na barwnej piersi i inne.Rasa ta rozpowszechniona jest przede wszystkim we Francji, a za jej przodków uważane są różne garłacze, monden, karo i niektóre barwne gołębie typu polnego. Wygląd Masa ciała koszua waha się między 700 a 800g. Ma stosunkowo małą, ale dobrze zaokrągloną głowę, pomarańczowe do czerwonych oczy i wąskie obwódki powiekowe odpowiadające barwie upierzenia. Podobne zależności istnieją między barwą upierzenia a barwą dzioba. Szyja powinna być normalnej długości, zwężająca się w kierunku pięknie wykrojonego podgardla. Rozpiętość skrzydeł wynosi około 85 cm. Wymagane są także dobrze kryjące grzbiet skrzydła, mocne, średniej długości nogi oraz zwarty, długi ogon. Odmiany Odmiany można podzielić na trzy grupy: cętkowane, pasiaste i jednobarwne. Gołębie tych trzech grup mogą mieć wzór rysunku łączony z białymi półksiężycem, ale także bez...

Olbrzym rzymski

Olbrzym rzymski należy do największych ras gołębi. W Europie znany był w obecnej postaci już w pierwszej połowie XIX wieku. Do tego czasu był udoskonalany we Francji. Zamierzeniem hodowców jest uzyskanie gołębia jak największych rozmiarów. Jego masa ciała waha się w okolicach 1kg, rozpiętość skrzydeł wynosi nawet ponad 1 metr. Lata. Ociężale z tego powodu najbardziej nadaje się do utrzymania w wolierze. Wygląd Najważniejszą cechą olbrzyma rzymskiego są jego rozmiary. Pierś musi być szeroka, tułów dosyć długi i lekko skłaniający się ku tyłowi. Upierzenie tworzą długie, szerokie pióra. Głowa jest duża, okrągła, bez jakichkolwiek ozdób z piór. Tęczówka u wszystkich odmian jest zawsze perłowa. Niebieskie gołębie mają dziób czerwony, płowe – barwy rogu, u pozostałych odmian jest jasny. Mimo że olbrzymy rzymskie mają długie skrzydła, nie mają prawa ciągnąć ich po ziemi, muszą być noszone na ogonie, który bywa długi i szeroki. Większość olbrzymów rzymskich ma skrzydła ułożone w taki sposób, że nie kryją grzbietu. U większości ras gołębi cecha ta uważana jest za wadę, tolerowana jest jednak u olbrzymów rzymskich. Nogi są krótkie, skoki i palce nieupierzone. Odmiany Podobnie jak większość gołębi olbrzymów, również i u tej rasy nie występuje zbyt wiele odmian barwnych i z rysunkiem na upierzeniu. Najpowszechniejsze są niebieskie oraz z brązowymi pasami, czarne, czerwone, żółte i białe. Występować mogą także z wzorem rysunku przypominającym srokę oraz gołębie plamiste w wymienionych barwach. Pod względem kształtu ciała olbrzym rzymski jest osobliwością wśród innych ras gołębi. Podczas oceny brane są kolejne pod uwagę: masa ciała. Jego rozmiary i rozpiętość skrzydeł, szerokość piersi, postawa, długość i szerokość piór, głowa, oczy, obwódki powiekowe, dziób, barwa i wzór rysunku na...

Płcioznaczny gołąb teksaski

Gołąb teksaski jest jedną z najmłodszych ras. Został wyhodowany w USA w latach 1950-1955 w wyniku skrzyżowania modena francuskiego z płcioznacznym kingiem. Charakterystyczną cechą gołębia teksaskiego jest masywne, szerokie, krótkie i doskonale umięśnione ciało. Dorosły gołąb waży 750-900g. Zasadniczy wymaganiem u innych ras nie brany pod uwagę, jest osiągnięcie i utrzymywanie wymaganej masy ciała. Osobniki nie spełniające tych wymagań nie są uważane za standardowe . O wadze gołąbka teksaskiego decyduje przede wszystkim głowy i nóg, w wyniku selekcji zostały maksymalnie zmniejszone. Gołąb teksaski jest klasyczną mięsną rasą przeznaczoną do tuczu w wolierach i w pawilonach. Najważniejszą cechą produkcyjną jest płodność i dobra opieka nad potomstwem. Nie należy do wyjątków odchowywania przez jedna parę w ciągu roku ponad młodych osobników. Ubarwienie upierzenia nie było pierwotnym wzorcem amerykańskim brane pod uwagę. Niektóre obecne wzorce podają opis wymaganego ubarwienia gołębic. Może ono być najróżniejsze, ale w wyblakłych odcieniach i o różnych wzorach rysunku na upierzeniu. Zasadniczą cechą tej rasy jest uwarunkowana genetycznie płcioznaczność ubarwienia, to znaczy obecność genu recesywnego sprzężonego z płcią, który odpowiedzialny jest u gołębi za prawie całkowite wybielanie piór, barwne pióra pozostają jedynie szyi. U gołębi zaś dochodzi jedynie do lekkiego rozcieńczenia pierwotnego ubarwienia. Płeć gołębia można więc określić na podstawie barwy...

King

King jest jednym z najcięższych gołębi. Rasa ta została utworzona w USA pod koniec ubiegłego wieku z olbrzymów rzymskich, gołębi pocztowych i z modena. Pierwotnym celem było wyhodowanie dużych gołębi mięsnych. Obecny king typu wystawowego ma już uszlachetnione kształty ciała, krótkie nogi, kołyskowato ukształtowane ciało i to nawet przy masie ciała często przekraczającego 1 kilogram. Ostatnio w hodowli Kinga preferuje się gołębie o doskonale okrągławych kształtach ciała i dłuższych nogach. King ma dużą, okrągłą głowę z wypukłym czołem i karkiem przechodzącym w krótką i grubą, pionowo noszoną szyję. Oczy są wyraziste u białych odmian czarne, u pozostałych pomarańczowe do czerwonych. Obwódki powiekowe wąskie, u białych gołębi czerwone, u pozostałych odmian, w zależności od barwy upierzenia, szare do czerwonawych. Dziób jest modny, osadzony poziomo, barwą odpowiadający ubarwieniu upierzenia. W przypadku Kinga zostały szczegółowo opisane wymagania dotyczące kształtu tułowia i rozstawienia nóg. Według czeskiego wzorca tułów powinien być szeroki, dobrze zaokrąglony, z wypukłą piersią, szerokim i jak najkrótszym, lekko zwężającym się grzbietem, noszonym...

Kurak wiedeński

Jest to imponująco duży gołąb z tzw. orlą głową i z wyjątkowym wzorem rysunku na upierzeniu, który wymaga starannego przygotowania przed wystawą. Hodowla gołębi tej rasy ma w Europie Środkowej starą tradycję jednak nigdy nie była zbyt rozpowszechniona. Najliczniej hodowane są obecnie gołębie niebieskie i czarne. Kurak wiedeński należy obecnie do tzw. klasycznych ras. W obecnej postaci pojawił się pod koniec lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Uważa się, że jego przodkami były kuraki florenckie, bagdety do współczesnych indyjskich. Z profilu głowa gołębia wraz z dziobem tworzy prostą linię. Dolna część dzioba powinna być zakrzywiona, co nadaje gołębiowi orli wygląd. Tęczówki są żółte do pomarańczowoczerwonych, a obwódki powiekowe intensywnie czerwone. Dziób u wszystkich odmian kuraków wiedeńskich jest barwy jasnej, długi i powinien być możliwie gruby. Szyja powinna być nie tylko długa, ale i szeroka wyrastająca z tułowia, grzbiet zaś szeroki i stosunkowo krótki. Skrzydła powinny być noszone w niewielkiej odległości od ciała, a zgięcie skrzydeł wyraźne, dzięki czemu pojawia się szeroka pierś. Ogon noszony jest niżej u kuraka florenckiego, co najwyżej pod katem 35 stopni. Nogi powinny być silne i proste, długość ich powinna w przybliżeniu odpowiadać długości nóg kuraka maltańskiego. Kuraki wiedeńskie osiągają wysokość do 45 centymetrów. Oryginalny jest wzór barwnego rysunku. Prawie cała głowa oraz podgardle, przednia część szyi i boki szyi tworzące śliniak, następnie pokrywy skrzydeł i ogon, włącznie z piórami pokrywowymi pod ogonem, są barwne. Od dzioba prowadzi przez głowę aż do karku biały pasek szerokości 3-5 cm. Między śliniakiem a zgięciem skrzydeł jest przerwa szerokości około 1 centymetr. Białe są także lotki I rzędu. Jest ich 7-10. Kuraki wiedeńskie występują w następujących barwnych odmianach: z pasami, karpiate i jednobarwne w tonacji czarnej, srebrzyste, popielatoczerwone i popielatożółte, brązowe i brązowożółte oraz jednobarwne, czerwone i żółte, mogą być także gołębie z białymi...