Garłacz brneński.

Jest to jedna z najmodniejszych garłaczy długonogich, dobrze znany hodowcom na całym świecie. Kształt jego ciała został doprowadzony prawie do absolutnej doskonałości. Najważniejsze cechy to: smukły, wręcz watły pokrój, długie, proste nogi oraz kuliste rozdęcie szyi. Całkowita długość garłacza brneńskiego waha się w granicach 37 cm. Warunkiem wymaganego kształtu „ gardła” jest między innymi długa i lekko do tyłu wygięta szyja. Uwypuklenie szyi powinno wznosić się od samej piersi, a grzebień mostka wystawać do przodu. Delikatność gołębia podkreśla także jego wąski grzbiet. Długie skrzydła są osadzona wysoko, a końce lotek I rzędu skrzyżowania nad ogonem. Nogi garłacza brneńskiego są długi, długość ich wynosi co najmniej 17 cm ( mierzone od stawu kolanowego do końca palca środkowego)), skoki i palce są nieupierzone. W stawie skokowym nogi są nieznacznie ugięte, poza tym są proste i wąsko rozstawione. Oryginalną cechą garłacza brneńskiego jest jego chód na końcach palców. Gołąb ten podczas gruchania i zalecania się do gołębicy porusza się w osobliwy sposób. Ponieważ ma bardzo długie nogi, wygląda to tak jakby z gołębicą wykonywał skoki nieco podobne do żabich. Ponieważ do gołębia tego jest bardzo podobny karłowaty garłacz angielski o upierzonych skokach i palcach, kładzie się szczególny nacisk na to, aby na skokach i palcach garłacza brneńskiego nie pojawiły się żadne ślady upierzenia. Garłacz brneński występuje w wielu odmianach barwnych i z wzorem rysunku na upierzeniu. Nie zwraca się wprawdzie szczególnej uwagi na barwę upierzenia, ale jednak wymagane są barwy intensywne i czyste. Różnorodna jest skala wzorów rysunku. Spośród istniejących warto wspomnieć chociażby o odmianie bocianowatej, gdzie na białym tle upierzona głowa, pierś, końce skrzydeł i ogon są...

Gołąb pocztowy

Gołąb pocztowy należy do brodawczaków. Cysto jest klasyfikowany jako samodzielna rasa. Współczesny gołąb pocztowy ma ustalony wygląd zewnętrzny i jako jedna z niewielu ras gołebi ma ujednolicony, uznawany na całym świecie wzorzec. Wśród przodków gołębia pocztowego można wyliczyć wiele ras brodawczaków (różne bagdety, karuery, dragony, mewki), a doprowadzenie do obecnej postaci trwało około stu lat. Rasa ta została do perfekcji uszlachetniona, a dzięki systematycznym treningom wykształcono wybitną zdolność orientacji i lotność. Gołąb ten bez trudu powraca z nieznanego mu miejsca, oddalonego niekiedy o kilkaset kilometrów. Międzynarodowy wzorzec wymaga od gołębi pocztowych cech, które warunkują ich nadzwyczajne wyczyny sportowe. Największy nacisk kładzie się więc na budowę tułowia. Tułów musi stanowić mocną, dobrze wyważoną całość o aerodynamicznym kształcie, ze sprężystymi, proporcjonalnie rozwiniętym mięśniami, środek ciężkości tułowia znajduje się w jego przedniej części. Skrzydła muszą być mocne, krótkie, dobrze upierzone, mięśnie skrzydeł jak najkrótsze, lotki II rzędu jak najszersze, proporcjonalne do lotek I rzędu. Ogon, nogi i masa ciała gołębia powinny być proporcjonalne w stosunku do tułowia. Pozostałe cechy nie mają wpływu na osiągane wyniki, jednak są również dokładnie oceniane. Głowa powinna być wyrazista, zaokrąglona lub nawet spłaszczona ( szerokość czoła powinna odpowiadać jego wysokości0, oczy wyraziste. Wielkość dziuba powinna być proporcjonalna do rozmiarów głowy, a obydwie jego części szczelnie zwarte. Woskówka nie powinna rozwijać się wraz z wiekiem gołębia, zawsze natomiast powinna być dobrze pokryta nalotem i...

Gołąb fryzowany( loczek)

Rasa ta jest znana rasą gołębi ozdobnych. Wielkością i pokrojem przypomina gołębia pospolitego, ma szeroką pierś a na skrzydłach charakterystyczną cechę mocno zmierzwione i skręcone spiralnie pióra o wyglądzie loczków. U uszlachetnionych osobników ślady zmierzwienia mogą wystepować także na lotkach I rzędu oraz na ogonie. Poprzez prace selekcyjne zmierza się do osiągnięcia doskonałej kędzierzawości na pokrywach skrzydeł, na części ramieniowej skrzydła i w siodle. Gołębie fryzowane powinny mieć na nogach króciutkie, również skręcone piórka, które podkreślają unikalność ich wyglądu. Gołąb fryzowany powinien mieć głowę lekko wypukłą, oczy żółte do pomarańczowych, również wówczas gdy jest cały biały. Obwódki powiekowe są małe, słabe zaznaczone, blade, dziób ciemny u gołębi czarnych i niebieskich, a u pozostałych barwy jasnego rogu do ciemnego, białego gołębie mają dziób jasny. Najczęściej gołębie frezowane występują jako jabłkowite, szymlowate w tonacji czarnej, niebieskiej, popielato czerwonej i żółtej oraz jako tarczowe w podawanych barwach. Białe są szymlowatymi homozygotami i z tego względu mają oczy pomarańczowe, a nie czarne. Większość gołębi fryzowanych jest gładko głowa, tzn. bez korony na karku. Gołębie, które mają koronę oraz obficie upierzone palce noszą nazwę gołębi frezowanych mediolańskich, a gładkogłowe gołębie frezowane z palcami opierzonymi jedynie po pazurach nazywane są gołębiami fryzowanymi...

Perukarz angielski.

Obok pawika angielskiego i loczka angielskiego jest to jedna z klasycznych, najdoskonalszych i najbardziej rozpowszechnionych ras gołębi ozdobnych. Przodkowie perukarza angielskiego pojawili się w Europie już około roku 1500. Według niektórych źródeł gołębie te zostały przywiezione przez holenderskich żeglarzy z Indii. Przodkowie perukarza angielskiego był na kontynencie europejskim zapewne także starodawny perukarz holenderski, później wyselekcjonowany w obecną formę perukarza angielskiego. Perukarz angielski jest gołębiem średnich rozmiarów o wydłużonej sylwetce. Im ma dłuższe skrzydła (sięgające końca ogona), tym jest wyżej ceniony. Powinien mieć również długą szyję, żeby mogła urosnąć na niej bogata peruka. Peruka jest najbardziej charakterystyczną cechą na ciele tego gołębia. Została doprowadzona do absolutnej doskonałości. W porównaniu z peruką murzyna szmalkaldzkiego i starodawnego perukarza angielskiego jest znacznie większa, obficie upierzona i całkowicie przykrywa głowę. Składa się nie tylko z woalu, kapelusza i grzywy, ale dodatkowo jeszcze z tzw. róż ( widocznych po bokach szyi), czyli rozet, złożonych z piór szyjnych wyrastających promieniście z jednego ośrodka. Wszystkie pozostałe cechy perukarza angielskiego nie są podczas oceniania tak szczegółowo brane pod uwagę. Głowa jest mała, oczy perłowe, dziób różowawy średniej długości, pierś dosyć wąska, wypukła, nogi wyraźne krótkie. Szyja wygięta do tyłu. Większość perukarzy angielskich ma białą głową, ogon złożony z 6-10 lotek I rzędu, pozostała część upierzenia jest barwna lub barwnie plamista. Odmiany z dominującą barwną plamistością na białym tle upierzenia głowy nazywane są chryzantemami. Silnie wykształcona peruka u perukarza angielskiego znacznie ogranicza mu widoczność i z tego względu hoduje się go jedynie w...