content top

Modena

Tak jak w przypadku kuraka modeńskiego również wokół tej rasy było w ciągu ostatnich dwudziestu lat, szczególnie na terenie Republiki Czeskiej, wiele nieporozumień. Obydwie rasy mają ze sobą wiele wspólnego, ale modena, nazywana też czasami modeną angielską, jest rasą znacznie młodszą. W Europie Środkowej pojawiła się dopiero na początku lat 70 tego wieku, dokąd została przewieziona z USA. Budową ciała modena przypomina małego Kinga lub większego kuraka modeńskiego. Jest średnich rozmiarów, waży około 600g i ze wszystkich stron jest doskonale zaokrąglona. Ma krótkie, szerokie ciało, prawie pionowo noszony ogon oraz nogi wyrastające w znacznym od siebie oddaleniu. Stosunek wysokości gołębia przypada na głowę 3/9 na tułów 4/9 a na nogi 2/9. Odmiany barwne i z wzorem rysunku na upierzeniu do pewnego stopnia są takie same, jak u kuraka modeńskiego. Na podstawie ubarwienia upierzenia można podzielić je na jednobarwne i z rysunkiem sztrasera. Liczba barwnych odmian nie jest jednak tak duża jak w przypadku kuraka modeńskiego, ponieważ u modeny nie występują podstawowe barwy. Wzorzec nie stawia specjalnych wymagań odnośnie do postawy. Istnienie wielu barwnych odmian jest zasługą hodowców w...

Kurak modeński

W ciągu ostatnich kilkudziesięciu lat było wiele niejasności na temat hodowli tych małych eleganckich gołębi. Są najmniejsze wśród kuraków i występują w wielkiej liczbie odmian barwnych i z wzorem rysunku na upierzeniu. Hodowane są w wielu krajach Europy oraz USA, a ponieważ przez długi czas nie było jednolitego wzorca nastąpiło wyraźne zróżnicowanie poszczególnych typów, z których stopniowo powstały nowe rasy. Obecnie w hodowli tych gołębi uznawany jest wzorzec niemiecki, a rasa odpowiadająca temu wzorcowi nazywana jest w Niemczech – kurak modeński niemiecki. Kurak modeński uszlachetniony na terenie Niemiec jest gołębiem drobnym, jego masa ciała nie przekracza 400g . Ma zaokrągloną pierś, długie proste nogi oraz długa szyję zwężającą się w kierunku głowy. Ogon noszony jest pod katem 45 stopni do poziomu ciała. Ważny jest też stosunek wysokości do długości ciała. U idealnie zbudowanego gołębia można wysokość gołębia podzielić na trzy jednakowe części. Pierwsza część tworzy głowa z szyją, drugą tułów, a trzecią nogi. Długość ciała powinna odpowiadać 1/3 całkowitej wysokości gołębia. Kurak modeński oceniany jest w następującej kolejności: budowa ciała i postawa, kształt głowy i szyi , długość nóg, barwa oczu i obwódek powiekowych, barwa upierzenia i wzór rysunku, ewentualnie inne cechy wymienione we wzorcu. Głowa powinna być okrągła, bez ozdób z piór. Obwódki powiekowe wąskie, u ciemnych gołębi ciemne, u jasnych jasne. tęczówki są pomarańczowe, a u białych gołębi czarne. Kuraki modeńskie można podzielić pod względem ubarwienia na kilka podstawowych typów: jednobarwne, z rysunkiem sztrasera, a następnie obydwa wymienione w różnych zestawieniach barwnych oraz...

Bagdeta norymberska

Bagdeta norymberska jest rzadko spotykana nie tylko wśród bagdet, ale także wśród innych ras, a jednocześnie jest jednym z najbardziej cenionych gołębi. Hodowla jej jest stosunkowo trudna i z tego względu rzadko jest trzymana. Najbardziej cenioną cechą tej rasy jest bardzo wydłużony, gruby dziób, silnie zakrzywiony do dołu. Głowę ma wąską i doskonale zaokrągloną, ciemię płynnie przechodzi w kark. Dziób powinien być jak najdłuższy, gruby, szczelnie zwarty i na ogół jasny. Oczy są wyraziste na tle białego upierzenia ciemne, w pozostałych przypadkach czerwone. Obwódki powiekowe również są czerwone. Szyja jest długa, cienka, lekko zgięta, podgardle dobrze wykrojone. Pierś powinna być szeroka i wypukła. Skrzydła i ogon muszą być krótkie, a długość nóg odpowiadać długości szyi. Bagdety norymberskie o krótkich nogach są mniej cenione. Dawniej często stosowano sztuczne kształtowanie dzioba u bagdet norymberskich pomiędzy 3 a 5 dniem życia piskląt, gdy mają jeszcze miękki dziób. Poprzez delikatny masaż i lekkie wyginanie dzioba u piskląt w wieku 3-5 dni można osiągnąć odpowiedni stopień jego krzywizny tak, aby linia dzioba płynnie łączyła się z linia górnego zarysu głowy. Bagdety norymberskie same odchowują młode i nie należy trzymać ich z innymi rasami. Bagdeta norymberska hodowana jest w następujących odmianach barwnych i z wzorem rysunku na upierzeniu: czarnej, czerwonej i żółtej, niebieskiej i srebrzystej bez pasów, z pasami i karpaite, siodłatej i tarczowej w takich samych barwach, mogą także występować odmiany...

Bagdeta sztajnhajmska

Bagieta ta nie jest w europie zbytnio rozpowszechniona. Budową ciała przypomina skowronka koburskiego. Została wyselekcjonowana z dużych gołębi typu polnego w wyniku skrzyżowania bagdet francuskiej i norymberskiej. Pierś ma pełną, ciało nosi poziomo, a w odróżnieniu od skowronka koburskiego ma dłuższe nogi. Nazwę otrzymała od niemieckiego miasta Steinheim. Głowę ma stosukowo wąską, dobrze zaokrągloną, bez wyraźnie znacznego karku. Oczy pomarańczowe do czerwonych, u białych gołębi ciemne, czarne. Obwódki powiekowe podwójne, czerwone. Dziób ma długi i co jest dla niej charakterystyczne, nie może stanowić przedłużenia linii górnej części głowy. Między krzywizną głowy a linią dzioba musi być wyraźne przejście. Gołębie białe mają dziób jasny, pozostałe barwę jasnego rogu, u gołębi czarnych i białych może być nieco ciemniejszy. Woskówka jest długa i gładka. Mimo, że w tworzeniu tej rasy brała udział bagdeta francuska, to jednak bagdeta sztajnhajmska ma stosunkowo krótką szyję, bez „węzła bagdetowego”, podgardle jest dobrze wykrojone. Nogi są normalnej długości, z nieupierzonymi skokami i palcami. Bagdeta sztajnhamska wykorzystywana jest także do uszlachetniania niektórych ras regionalnych. Została m.in. wykorzystana do wyprostowaną postawę, inny kształt głowy i spiczasty...

Indian

Indian jest bardzo starą orientalną rasą, wyróżniającą się przede wszystkim znacznie rozwiniętymi obwódkami powiekowymi i woskówką. W czystej formie występuje obecnie tylko w Europie rzadko, w Czechach nawet łączony jest z bagietą, która została z niego wyselekcjonowana w pierwsze połowie XX wieku. Podobnie jak karier również Indian pełny rozwój osiąga dopiero w czwartym roku swego życia. Na świecie wyróżnia się kilka ras gołębi Indiana: Indian saksoński ( niemiecki) większy, dłuższy, Indian angielski( mniejszy, krótszy) oraz Indian polski. Indian był w przeszłości nazywany niekiedy gołębiem berberyjskim. Tę nazwę zachował do dziś w języku angielskim. Nie wiadomo z jakich powodów został w Europie nazwany indianem, napewno jednak nie dlatego, że miał coś wspólnego z Indianami czy amerykańskimi Indianami. Indian ma dużą, dosyć szeroką głowę, której zarys z profilu zbliżony jest do koła. Oczy są perłowe, obwódki powiekowe duże, jasnokarminowoczerwone. Indian jest gołębiem krótkodziobym, co oznacza, ze dziób ma znacznie skrócony, ale jednocześnie gruby, tępo zakończony i zawsze jasny. Woskówka jest mocno rozwinięta, przerastająca głowę, na dolnej części dzioba znajdują się trzy małe brodawki. Jest to masywny gołąb o zaokrąglonej, wypukłej piersi, krótkim, ku tyłowi pochylonym grzbiecie nie przysłoniętym całkowicie skrzydłami. Skrzydła są normalnej długości i nie zawsze dobrze złożone, ogon jest wąski, niewiele dłuższy od skrzydeł. Nogi są krótkie, szeroko rozstawione, z nieupierzonymi skokami i...

« Starsze wpisy Nowsze wpisy »