Olbrzym rzymski

Olbrzym rzymski należy do największych ras gołębi. W Europie znany był w obecnej postaci już w pierwszej połowie XIX wieku. Do tego czasu był udoskonalany we Francji. Zamierzeniem hodowców jest uzyskanie gołębia jak największych rozmiarów. Jego masa ciała waha się w okolicach 1kg, rozpiętość skrzydeł wynosi nawet ponad 1 metr. Lata. Ociężale z tego powodu najbardziej nadaje się do utrzymania w wolierze. Wygląd Najważniejszą cechą olbrzyma rzymskiego są jego rozmiary. Pierś musi być szeroka, tułów dosyć długi i lekko skłaniający się ku tyłowi. Upierzenie tworzą długie, szerokie pióra. Głowa jest duża, okrągła, bez jakichkolwiek ozdób z piór. Tęczówka u wszystkich odmian jest zawsze perłowa. Niebieskie gołębie mają dziób czerwony, płowe – barwy rogu, u pozostałych odmian jest jasny. Mimo że olbrzymy rzymskie mają długie skrzydła, nie mają prawa ciągnąć ich po ziemi, muszą być noszone na ogonie, który bywa długi i szeroki. Większość olbrzymów rzymskich ma skrzydła ułożone w taki sposób, że nie kryją grzbietu. U większości ras gołębi cecha ta uważana jest za wadę, tolerowana jest jednak u olbrzymów rzymskich. Nogi są krótkie, skoki i palce nieupierzone. Odmiany Podobnie jak większość gołębi olbrzymów, również i u tej rasy nie występuje zbyt wiele odmian barwnych i z rysunkiem na upierzeniu. Najpowszechniejsze są niebieskie oraz z brązowymi pasami, czarne, czerwone, żółte i białe. Występować mogą także z wzorem rysunku przypominającym srokę oraz gołębie plamiste w wymienionych barwach. Pod względem kształtu ciała olbrzym rzymski jest osobliwością wśród innych ras gołębi. Podczas oceny brane są kolejne pod uwagę: masa ciała. Jego rozmiary i rozpiętość skrzydeł, szerokość piersi, postawa, długość i szerokość piór, głowa, oczy, obwódki powiekowe, dziób, barwa i wzór rysunku na...

Garłacz amsterdamski

Pod względem budowy ciała garłacz amsterdamski, zwany też garłaczem baloniastym wyróżnia się spośród wcześniej omówionej grupy garłaczy. Jest on drobny, krótki, szeroki, zaokrąglony, z dużym „gardłem”, które jest szersze niż wyższe. Skrzydła i ogon noszone są poziomo. Szyja jest wygięta w taki sposób, że linia prosta przeprowadzona prze środek oka dotknęłaby podłoża z tyłu nóg gołębia. Głowa nie ma prawa dotknąć grzbietu. Nogi ten unikalny gołąb ma średniej długości, na ogół nieupierzone, oznaki upierzenia nie są uznawane za wadę. Garłacze amsterdamskie są żywotnymi gołębiami, w niektórych hodowlach stosuje się jednaka gołębie- mamki. Tak jak i w przypadku wszystkich pozostałych garłaczy, tak i u tej rasy za najważniejsze cechy uważane są kształty ciała oraz rozmiary i kształt ”gardła”. Preferowane są czyste i intensywne barwy upierzenia, ale nie wpływa to decydująco na ocenę. Znane są odmiany białe, czarne, czerwone i żółte, bez pasów i pasiaste w tonacji niebieskiej, srebrzyste, czerwono żółtopłowe, z białym rysunkiem półksiężyca oraz tygrysowate w wymienionych barwach. Szczególnie efektowne są garłacze amsterdamskie czarnoogoniaste i...

Garłacz turyński

Pod względem kształtów ciała garłacz turyński podobny jest do innych garłaczy gładkonogich o podobnych rozmiarach, różni się od nich jedynie czubem lub wzorem rysunku na upierzeniu. Garłacz turyński ma „gardło” walcowatego kształtu, wyraźnie oddzielone w dolnej części od linii tułowia, głowę wydłużoną, wypukłą, czub łyżeczkowaty. Odmiany białogłowe i gołębie białe mają oczy czarne, jednobarwne zaś pomarańczowe . dziób jest normalnej długości i zawsze biały. Barwa dzioba zasługuje na szczególną uwagę. U gołębi niebieskich i czarnych, które nie mają odpowiedniego zasięgu bieli na głowie(barwa upierzenia sięga do oczu) dolna część dzioba bywa czarna co jest uznawane za wadę. Wada ta powstaje jako następstwo krzyżowania garłacza turyńskiego z śląskim garłaczami łysymi. Upierzenie garłaczy turyńskich powinno mieć intensywne barwy, ale ani na tę cechę, ani też na połysk upierzenia nie kładzie się szczególnego nacisku. Na uwagę natomiast zasługuje dokładny wzór rysunku upierzenia białogłowych garłaczy turyńskich, ponieważ jest w ogromnym stopniu podobny do wzoru i rysunku występującego u niektórych innych ras. U gołębi białogłowych granica bieli na głowie biegnie około 5 mm pod dolnym brzegiem obwódek powiekowych. Gołębie biało lotne mają 7-9 skrajnych lotek I rzędu białych. Gołębie biało ogoniaste mają biały ogon, włączenie z piórami pokrywowymi pod ogonem. Powszechnie spotykane są różne kombinacje opisanych wzorów rysunków na...