Koszua

Pod względem budowy ciała koszua zajmuje miejsce między gołębiami użytkowymi średnim a ciężkimi. Nie osiąga masy najcięższych ras, a rozpiętością skrzydeł nie może konkurować z montaubanem czy olbrzymem rzymskim. Jednak w odróżnieniu od nich charakteryzuje się różnorodnością barw i wzorów rysunków na upierzeniu. Klasyczny jest na przykład rysunek białego półksiężyca na barwnej piersi i inne.Rasa ta rozpowszechniona jest przede wszystkim we Francji, a za jej przodków uważane są różne garłacze, monden, karo i niektóre barwne gołębie typu polnego. Wygląd Masa ciała koszua waha się między 700 a 800g. Ma stosunkowo małą, ale dobrze zaokrągloną głowę, pomarańczowe do czerwonych oczy i wąskie obwódki powiekowe odpowiadające barwie upierzenia. Podobne zależności istnieją między barwą upierzenia a barwą dzioba. Szyja powinna być normalnej długości, zwężająca się w kierunku pięknie wykrojonego podgardla. Rozpiętość skrzydeł wynosi około 85 cm. Wymagane są także dobrze kryjące grzbiet skrzydła, mocne, średniej długości nogi oraz zwarty, długi ogon. Odmiany Odmiany można podzielić na trzy grupy: cętkowane, pasiaste i jednobarwne. Gołębie tych trzech grup mogą mieć wzór rysunku łączony z białymi półksiężycem, ale także bez...

Kurak maltański

Kurak maltański jest największy wśród kuraków. Szyja i ogon są noszone pionowo. Im krótszy tułów, tym gołąb jest bardziej cenny. Ideałem jest osiągnięcie jednakowej szerokości i długości ciała przy jednoczesnym zachowaniu jego masywności. Najwspanialsze kuraki maltańskie są hodowane Ne terenie byłej Jugosławii. Kurak maltański ma delikatnie zaokrągloną głowę, niezbyt wyraziste czoło oraz czerwone i pomarańczowe oczy, u odmiany białej tęczówki są czarne. Dziób jest gruby. Jego barwa uzależniona jest od barwy upierzenia. Szyja jest cienka i powinna być możliwie jak najdłuższa, z głęboko eliptycznie wykrojonym podgardlem. W części środkowej szyi kilka wyrostków kręgowych jest bardziej wystające. Tułów powinien być jak najkrótszy i noszony poziomo. Zarówno szyja jak i krótki, stosunkowo szeroki ogon, tworząc z grzbietem kąt 90 stopni. Prostokątny kształt ciała tego gołębia podkreślają także silne, łukowato zgięte, krótkie skrzydła ze skierowanymi do góry ponad ogon i krzyżującymi się lotkami I rzędu. Silne i długie nogi z występującymi podudziami nadają kurakowi maltańskiemu imponujący wygląd. Upierzenie powinno być krótkie, przylegające. Nie wyróżniają się różnorodnością odmian barwnych i wieloma wzorami rysunku upierzeniu. Można wybierać między gołębiami czarnymi, szarobrązowymi, czerwonymi, żółtymi i brązowymi. Kuraki maltańskie mogą być z pasami, karpiate z odcieniem niebieskim, srebrzystym, czerwonym i żółtym oraz brązowym, znane są też w tych barwach gołębie tygrysowate, cętkowane, srokate i...

Bagdeta norymberska

Bagdeta norymberska jest rzadko spotykana nie tylko wśród bagdet, ale także wśród innych ras, a jednocześnie jest jednym z najbardziej cenionych gołębi. Hodowla jej jest stosunkowo trudna i z tego względu rzadko jest trzymana. Najbardziej cenioną cechą tej rasy jest bardzo wydłużony, gruby dziób, silnie zakrzywiony do dołu. Głowę ma wąską i doskonale zaokrągloną, ciemię płynnie przechodzi w kark. Dziób powinien być jak najdłuższy, gruby, szczelnie zwarty i na ogół jasny. Oczy są wyraziste na tle białego upierzenia ciemne, w pozostałych przypadkach czerwone. Obwódki powiekowe również są czerwone. Szyja jest długa, cienka, lekko zgięta, podgardle dobrze wykrojone. Pierś powinna być szeroka i wypukła. Skrzydła i ogon muszą być krótkie, a długość nóg odpowiadać długości szyi. Bagdety norymberskie o krótkich nogach są mniej cenione. Dawniej często stosowano sztuczne kształtowanie dzioba u bagdet norymberskich pomiędzy 3 a 5 dniem życia piskląt, gdy mają jeszcze miękki dziób. Poprzez delikatny masaż i lekkie wyginanie dzioba u piskląt w wieku 3-5 dni można osiągnąć odpowiedni stopień jego krzywizny tak, aby linia dzioba płynnie łączyła się z linia górnego zarysu głowy. Bagdety norymberskie same odchowują młode i nie należy trzymać ich z innymi rasami. Bagdeta norymberska hodowana jest w następujących odmianach barwnych i z wzorem rysunku na upierzeniu: czarnej, czerwonej i żółtej, niebieskiej i srebrzystej bez pasów, z pasami i karpaite, siodłatej i tarczowej w takich samych barwach, mogą także występować odmiany...

Gołąb hiszpański

Gołąb hiszpański jest zaliczany do gołębi użytkowych, bądź do bagdeta. Wśród jego przodków jest między innymi także bagdeta norymberska, ale daleko mu do doskonałości jej kształtów. Zapewne jest także spokrewniony z bagdetą sztajnhajmską. Nie osiąga jednak takich rozmiarów i jest gładkogłowy ( bez czuba). Wbrew nazwie, gołąb hiszpański pochodzi z Niemczech. Jest to gołąb średniej wielkości, o masie ciała około 500g. Tułów noszony jest poziomo, głowa jest lekko wypukła, przechodząca płynną linią w gruby dziób. Dziób lekko na końcu zagięty, jasny, a jego długość powinna wynosić 26-28 mm. Szyja średniej długości, bez występujących wyrostków kręgów szyjnych, w miejscu przechodzenia w pierś jest gruba, w kierunku głowy zwęża się. Podgardle jest dobrze wykrojone. Ogólnie gołąb hiszpański sprawia wrażenie gołębia krótkiego. W porównaniu z innymi bagdetami gołąb hiszpański występuje w większej liczbie odmian są czarne, czerwone, żółte, niebieskie z czarnymi lub białymi pasami oraz czarne i czerwone i żółte tygrysowate, czarne siodłate oraz czerwone żółte z białymi pokrywami...

Indian

Indian jest bardzo starą orientalną rasą, wyróżniającą się przede wszystkim znacznie rozwiniętymi obwódkami powiekowymi i woskówką. W czystej formie występuje obecnie tylko w Europie rzadko, w Czechach nawet łączony jest z bagietą, która została z niego wyselekcjonowana w pierwsze połowie XX wieku. Podobnie jak karier również Indian pełny rozwój osiąga dopiero w czwartym roku swego życia. Na świecie wyróżnia się kilka ras gołębi Indiana: Indian saksoński ( niemiecki) większy, dłuższy, Indian angielski( mniejszy, krótszy) oraz Indian polski. Indian był w przeszłości nazywany niekiedy gołębiem berberyjskim. Tę nazwę zachował do dziś w języku angielskim. Nie wiadomo z jakich powodów został w Europie nazwany indianem, napewno jednak nie dlatego, że miał coś wspólnego z Indianami czy amerykańskimi Indianami. Indian ma dużą, dosyć szeroką głowę, której zarys z profilu zbliżony jest do koła. Oczy są perłowe, obwódki powiekowe duże, jasnokarminowoczerwone. Indian jest gołębiem krótkodziobym, co oznacza, ze dziób ma znacznie skrócony, ale jednocześnie gruby, tępo zakończony i zawsze jasny. Woskówka jest mocno rozwinięta, przerastająca głowę, na dolnej części dzioba znajdują się trzy małe brodawki. Jest to masywny gołąb o zaokrąglonej, wypukłej piersi, krótkim, ku tyłowi pochylonym grzbiecie nie przysłoniętym całkowicie skrzydłami. Skrzydła są normalnej długości i nie zawsze dobrze złożone, ogon jest wąski, niewiele dłuższy od skrzydeł. Nogi są krótkie, szeroko rozstawione, z nieupierzonymi skokami i...