Stawak czeski

Jedną z najbardziej rozpowszechnionych grup średnio dużych gołębi stanową stawaki. Jest to rozwojowo jednolita grupa, która na przestrzeni lat nie zróżnicowała się pod względem wyglądu zewnętrznego i zachowała wspólny, swoisty sposób latania. Polega on na tym, ze gdy gołąb wzleci na pewną wysokość, podnosi skrzydła prawie pionowo nad tułowiem i w tej pozycji, bez machania skrzydłami, opada nieruchomo kilka metrów w dół, zachowując poziome ułożenie ciała, by potem ponownie wznieść się w górę lub osiąść za ziemi czy na dachu. Podczas tego akrobatycznego lotu słychać efekty dźwiękowe wywołane mocnymi uderzeniami skrzydeł. Znanych jest kilka ras stawaków. Najbardziej znane są stawaki: czeski, niemiecki, garłacz górnośląski i inne. Selekcja każdej z tych ras przebiegała w konkretnym kierunku u jednych zostały doprowadzone do absolutnej doskonałości kształty ciała, u innych zaś akrobatyczne zdolności. Stawak czeski wyróżnia się intensywnymi barwami i jaskrawym połyskiem upierzenia. Ze względu na tę cechę niektóre odmiany stawaka czeskiego zaliczane są obecnie raczej do gołębi barwistych. Efekt ten, będącym wynikiem wieloletniej systematycznej selekcji ma jednak swoje negatywne strony. Często są to gołębie drobnych rozmiarów, bez „gardła” i mało aktywne. Oprócz odpowiedniego wykształtowanego gruszkowatego „gardła”, krótkich skrzydeł i ogon oraz stosunkowo długich nóg powinien mieć stawak czeski zawsze perłowe oczy i specyficzne ukształtowanie głowy. Jest ona wprawdzie normalnych rozmiarów, ale czoło jest szersze i stosunkowo strome, ciemię lekko spłaszczone, a kark dobrze zaokrąglony. Spośród wielu odmian z wzorem rysunku na upierzeniu najbardziej rozpowszechnione są stawaki czeskie siodłate. Interesujące są stawaki czeskie łyse z czółkiem, następnie biało lotne, tygrysowate, bociany i...

Garłacz akwizgrański

Nazwa tej rasy pochodzi od niemieckiego miasta Akwizgran (Aachen), w rejonie którego garłacz ten był hodowany prawdopodobnie już w latach 30 i 40 XVIII wieku. Jest to średnich rozmiarów czubaty garłacz ze swoistym wzorem barwnym rysunkiem na upierzeniu. Czub ma wprawdzie spiczasty, ale u podstawy szerszy (łyżeczkowaty). Oczy pomarańczowe, szyja długa „gardło” stosunkowo oryginalne uformowane. „Gardło”, nigdy nie jest kuliste. Przejście „gardła” w pierś jest, patrząc z profilu, dobrze widoczne. Grzbiet jest raczej szeroki niż wąski noszony lekko odchylony do tyłu. Nogi u tego garłacza są stosunkowo krótkie. Oryginalny jest wzór rysunku na upierzeniu. Głowa, wewnętrzna część czuba i górna część „gardła” są barwne. Granica białego rysunku przechodzi od bocznych części czuba na przednią część „gardła” i tworzy tam duży półksiężyc (im szerszy tym gołąb jest bardziej ceniony). Pod białym półksiężycem znajduje się barwny pas szerokości 2-4 cm. Spodnia część piersi i brzucha są ponownie białe. Podudzia i lotki I rzędu w liczbie 7 są również białe. Czarne i niebieskie garłacze akwizgrańskie mają ogon barwny, czerwone i żółte oraz srebrzyste mają ogon...

Garłacz gandawski

Jest jedną z dużych ras garłaczy. Na podstawie wyglądu zewnętrznego należałoby zaliczyć go raczej do garłaczy pierwotnych. Nazywany został od belgijskiego miasta Gandawy, a jego podobieństwo do standardowego garłacza holenderskiego nie jest przypadkowe. Garłacz gandawski jest masywnym gołębiem z dobrze wykształconym „gardłem”, które przechodzi w pierś bez oddzielania w dolnej części od linii tułowia. Tułów noszony jest prawie poziomo, nogi nie są takie długie, jak u niektórych współczesnych garłaczy. Są one natomiast obficie porośnięte długimi piórami ( łapcie, sępie pióra). Ogon jest krotki, ułożone są na nim końce skrzydeł, które nie powinny krzyżować się. Garłacze gandawskie mogą występować w wielu odmianach, głównie jako jednobarwne; czarne, niebieskie, srebrzyste, z pasami, karpia te, czerwone, żółte, czerwono- i żółtopłowe oraz białe. Najbardziej rozpowszechnione są garłacze gandawskie siodłate ( bez barwnego czółka) czarne, niebieskie, czerwone, żółte i srebrzyste. Oprócz nich istnieją także tygrysowate i srokate w odcieniach czarnym, czerwonym i żółtym samym wzorem rysunku, mają biały śliniaczek zachodzący daleko na „ gardło”. Garłacze gandawskie niebieskoogoniaste należą do rzadkości. Mają niebiesko cętkowaną głowę, ogon natomiast wraz z zewnętrznymi pokrywami ogonowymi i pokrywami podogonowymi są jasnoniebieskie. Pasek na ogonie jest ciemny, pozostałe upierzenie jest...