Garłacz staroniemiecki.

Garłacz staroniemiecki należy do największych garłaczy. Hodowany jest przede wszystkim w Niemczech. Jego całkowita długość (od czubka dziuba do końca ogona) wynosi 50 cm. Ma gładką głowę, nieupierzone palce i skoki oraz żywy temperament. „gardło” jest duże, tułów noszony poziomo, nogi bardzo krótkie, tylna część ciała mocno wydłużona. Jest jedną z niewielu ras gołębi, której skrzydła sięgają końca ogona. Charakterystyczną cechą garłacza staroniemieckiego jest tzw. „pusty grzbiet”, tzn. nie jest on pokryty skrzydłem. Garłacz ten ma wyjątkowo długie skrzydła, ale nie może ciągnąć ich po podłożu, muszą być złożone na ogonie. W Europie występuje jeszcze jedna podobna rasa – garłacz węgierski, ale jest on znacznie większy. Garłacz staroniemiecki ma nisko sklepioną głowę, a kark dobrze zaokrąglony. Oczy są żółtoczerwone ( jedynie u białych gołębi są czarne). Obwódki powiekowe są wąskie, dziób u nasady szeroki, szyja długa. Ważną cechą jest „gardło”. Wymagane jest w miarę możliwości kuliste. Upierzenie jest w stosunku do całkowitych rozmiarów gołębia długie i luźne. Do barwy upierzenia na przykłada się szczególnego znaczenia, ale wymagane są barwy czyste, intensywne. Znane są następujące odmiany garłacza staroniemieckiego: czarna, czerwona i żółta( jednobarwne), z paskami, karpiata i ciemna w niebieskiej, srebrzystej, czerwonej i żółtej tonacji, tygrysowata i cętkowana w wymienionych barwach,...

Perukarz angielski.

Obok pawika angielskiego i loczka angielskiego jest to jedna z klasycznych, najdoskonalszych i najbardziej rozpowszechnionych ras gołębi ozdobnych. Przodkowie perukarza angielskiego pojawili się w Europie już około roku 1500. Według niektórych źródeł gołębie te zostały przywiezione przez holenderskich żeglarzy z Indii. Przodkowie perukarza angielskiego był na kontynencie europejskim zapewne także starodawny perukarz holenderski, później wyselekcjonowany w obecną formę perukarza angielskiego. Perukarz angielski jest gołębiem średnich rozmiarów o wydłużonej sylwetce. Im ma dłuższe skrzydła (sięgające końca ogona), tym jest wyżej ceniony. Powinien mieć również długą szyję, żeby mogła urosnąć na niej bogata peruka. Peruka jest najbardziej charakterystyczną cechą na ciele tego gołębia. Została doprowadzona do absolutnej doskonałości. W porównaniu z peruką murzyna szmalkaldzkiego i starodawnego perukarza angielskiego jest znacznie większa, obficie upierzona i całkowicie przykrywa głowę. Składa się nie tylko z woalu, kapelusza i grzywy, ale dodatkowo jeszcze z tzw. róż ( widocznych po bokach szyi), czyli rozet, złożonych z piór szyjnych wyrastających promieniście z jednego ośrodka. Wszystkie pozostałe cechy perukarza angielskiego nie są podczas oceniania tak szczegółowo brane pod uwagę. Głowa jest mała, oczy perłowe, dziób różowawy średniej długości, pierś dosyć wąska, wypukła, nogi wyraźne krótkie. Szyja wygięta do tyłu. Większość perukarzy angielskich ma białą głową, ogon złożony z 6-10 lotek I rzędu, pozostała część upierzenia jest barwna lub barwnie plamista. Odmiany z dominującą barwną plamistością na białym tle upierzenia głowy nazywane są chryzantemami. Silnie wykształcona peruka u perukarza angielskiego znacznie ogranicza mu widoczność i z tego względu hoduje się go jedynie w...