Kurak wiedeński

Jest to imponująco duży gołąb z tzw. orlą głową i z wyjątkowym wzorem rysunku na upierzeniu, który wymaga starannego przygotowania przed wystawą. Hodowla gołębi tej rasy ma w Europie Środkowej starą tradycję jednak nigdy nie była zbyt rozpowszechniona. Najliczniej hodowane są obecnie gołębie niebieskie i czarne. Kurak wiedeński należy obecnie do tzw. klasycznych ras. W obecnej postaci pojawił się pod koniec lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Uważa się, że jego przodkami były kuraki florenckie, bagdety do współczesnych indyjskich. Z profilu głowa gołębia wraz z dziobem tworzy prostą linię. Dolna część dzioba powinna być zakrzywiona, co nadaje gołębiowi orli wygląd. Tęczówki są żółte do pomarańczowoczerwonych, a obwódki powiekowe intensywnie czerwone. Dziób u wszystkich odmian kuraków wiedeńskich jest barwy jasnej, długi i powinien być możliwie gruby. Szyja powinna być nie tylko długa, ale i szeroka wyrastająca z tułowia, grzbiet zaś szeroki i stosunkowo krótki. Skrzydła powinny być noszone w niewielkiej odległości od ciała, a zgięcie skrzydeł wyraźne, dzięki czemu pojawia się szeroka pierś. Ogon noszony jest niżej u kuraka florenckiego, co najwyżej pod katem 35 stopni. Nogi powinny być silne i proste, długość ich powinna w przybliżeniu odpowiadać długości nóg kuraka maltańskiego. Kuraki wiedeńskie osiągają wysokość do 45 centymetrów. Oryginalny jest wzór barwnego rysunku. Prawie cała głowa oraz podgardle, przednia część szyi i boki szyi tworzące śliniak, następnie pokrywy skrzydeł i ogon, włącznie z piórami pokrywowymi pod ogonem, są barwne. Od dzioba prowadzi przez głowę aż do karku biały pasek szerokości 3-5 cm. Między śliniakiem a zgięciem skrzydeł jest przerwa szerokości około 1 centymetr. Białe są także lotki I rzędu. Jest ich 7-10. Kuraki wiedeńskie występują w następujących barwnych odmianach: z pasami, karpiate i jednobarwne w tonacji czarnej, srebrzyste, popielatoczerwone i popielatożółte, brązowe i brązowożółte oraz jednobarwne, czerwone i żółte, mogą być także gołębie z białymi...

Garłacz gandawski

Jest jedną z dużych ras garłaczy. Na podstawie wyglądu zewnętrznego należałoby zaliczyć go raczej do garłaczy pierwotnych. Nazywany został od belgijskiego miasta Gandawy, a jego podobieństwo do standardowego garłacza holenderskiego nie jest przypadkowe. Garłacz gandawski jest masywnym gołębiem z dobrze wykształconym „gardłem”, które przechodzi w pierś bez oddzielania w dolnej części od linii tułowia. Tułów noszony jest prawie poziomo, nogi nie są takie długie, jak u niektórych współczesnych garłaczy. Są one natomiast obficie porośnięte długimi piórami ( łapcie, sępie pióra). Ogon jest krotki, ułożone są na nim końce skrzydeł, które nie powinny krzyżować się. Garłacze gandawskie mogą występować w wielu odmianach, głównie jako jednobarwne; czarne, niebieskie, srebrzyste, z pasami, karpia te, czerwone, żółte, czerwono- i żółtopłowe oraz białe. Najbardziej rozpowszechnione są garłacze gandawskie siodłate ( bez barwnego czółka) czarne, niebieskie, czerwone, żółte i srebrzyste. Oprócz nich istnieją także tygrysowate i srokate w odcieniach czarnym, czerwonym i żółtym samym wzorem rysunku, mają biały śliniaczek zachodzący daleko na „ gardło”. Garłacze gandawskie niebieskoogoniaste należą do rzadkości. Mają niebiesko cętkowaną głowę, ogon natomiast wraz z zewnętrznymi pokrywami ogonowymi i pokrywami podogonowymi są jasnoniebieskie. Pasek na ogonie jest ciemny, pozostałe upierzenie jest...