Perukarz angielski.

Obok pawika angielskiego i loczka angielskiego jest to jedna z klasycznych, najdoskonalszych i najbardziej rozpowszechnionych ras gołębi ozdobnych. Przodkowie perukarza angielskiego pojawili się w Europie już około roku 1500. Według niektórych źródeł gołębie te zostały przywiezione przez holenderskich żeglarzy z Indii. Przodkowie perukarza angielskiego był na kontynencie europejskim zapewne także starodawny perukarz holenderski, później wyselekcjonowany w obecną formę perukarza angielskiego. Perukarz angielski jest gołębiem średnich rozmiarów o wydłużonej sylwetce. Im ma dłuższe skrzydła (sięgające końca ogona), tym jest wyżej ceniony. Powinien mieć również długą szyję, żeby mogła urosnąć na niej bogata peruka. Peruka jest najbardziej charakterystyczną cechą na ciele tego gołębia. Została doprowadzona do absolutnej doskonałości. W porównaniu z peruką murzyna szmalkaldzkiego i starodawnego perukarza angielskiego jest znacznie większa, obficie upierzona i całkowicie przykrywa głowę. Składa się nie tylko z woalu, kapelusza i grzywy, ale dodatkowo jeszcze z tzw. róż ( widocznych po bokach szyi), czyli rozet, złożonych z piór szyjnych wyrastających promieniście z jednego ośrodka. Wszystkie pozostałe cechy perukarza angielskiego nie są podczas oceniania tak szczegółowo brane pod uwagę. Głowa jest mała, oczy perłowe, dziób różowawy średniej długości, pierś dosyć wąska, wypukła, nogi wyraźne krótkie. Szyja wygięta do tyłu. Większość perukarzy angielskich ma białą głową, ogon złożony z 6-10 lotek I rzędu, pozostała część upierzenia jest barwna lub barwnie plamista. Odmiany z dominującą barwną plamistością na białym tle upierzenia głowy nazywane są chryzantemami. Silnie wykształcona peruka u perukarza angielskiego znacznie ogranicza mu widoczność i z tego względu hoduje się go jedynie w...

Mewka jednobarwna

Mewka jednobarwna jest jedną z najmodniejszych mewek. Powszechnie uznawaną nazwą międzynarodową jest afrykańska sowa (African owl). Często mewka jednobarwna mylona jest z mewką wschodnią. Mewka jednobarwna ma jednak doskonale zaokrągloną, gładką głowę ( w Niemczech może mieć na głowie czub muszlowaty lub spiczasto zakończony) i gładkie skoki nie porośnięte piórami . znacznie skrócony dziób ceniony jest przede wszystkim wówczas, gdy jest szeroki i gruby. Ważną cechą różniącą mewkę jednobarwną od innych mewek jest jej ubarwienie. Nazwa jednobarwna nie jest całkiem ścisła, ponieważ mewka ta nie ma wzoru rysunku na upierzeniu, tj. kombinacji barwnego i białego upierzenia. Wzorce poszczególnych odmian barwnych są identyczne ze zworami ubarwienia poszczególnych odmian barwnych. Pod względem pokroju podobne do mewki jednobarwnej są niemieckie mewki tarczowe. Różnią się od niej jedynie wzorem rysunku. Na ogólnie białym tle upierzenia barwne są tylko tarcze, a na głowie zawsze znajduje się muszlowata lub spiczasto zakończona korona, która przechodzi w boczne róże. Z jednobarwnych odmian mewek najbardziej rozpowszechnione są mewki białe, niebieskie i niebiesko karpia te oraz srebrzyste, szarobrązowe, czarne, czerwone i żółte. Mewka jednobarwna niebieska z wzoru rysunku przypomina srokę i są tak nazywane ze względu na brak białej barwy upierzenia. Niemiecki wzorzec zaś dopuszcza obecność białych piór, podczas gdy we wzorcu czeskim jest to...