content top

Garłacz staroniemiecki.

Garłacz staroniemiecki należy do największych garłaczy. Hodowany jest przede wszystkim w Niemczech. Jego całkowita długość (od czubka dziuba do końca ogona) wynosi 50 cm. Ma gładką głowę, nieupierzone palce i skoki oraz żywy temperament. „gardło” jest duże, tułów noszony poziomo, nogi bardzo krótkie, tylna część ciała mocno wydłużona. Jest jedną z niewielu ras gołębi, której skrzydła sięgają końca ogona. Charakterystyczną cechą garłacza staroniemieckiego jest tzw. „pusty grzbiet”, tzn. nie jest on pokryty skrzydłem. Garłacz ten ma wyjątkowo długie skrzydła, ale nie może ciągnąć ich po podłożu, muszą być złożone na ogonie. W Europie występuje jeszcze jedna podobna rasa – garłacz węgierski, ale jest on znacznie większy. Garłacz staroniemiecki ma nisko sklepioną głowę, a kark dobrze zaokrąglony. Oczy są żółtoczerwone ( jedynie u białych gołębi są czarne). Obwódki powiekowe są wąskie, dziób u nasady szeroki, szyja długa. Ważną cechą jest „gardło”. Wymagane jest w miarę możliwości kuliste. Upierzenie jest w stosunku do całkowitych rozmiarów gołębia długie i luźne. Do barwy upierzenia na przykłada się szczególnego znaczenia, ale wymagane są barwy czyste, intensywne. Znane są następujące odmiany garłacza staroniemieckiego: czarna, czerwona i żółta( jednobarwne), z paskami, karpiata i ciemna w niebieskiej, srebrzystej, czerwonej i żółtej tonacji, tygrysowata i cętkowana w wymienionych barwach,...