content top

Perukarz angielski.

Obok pawika angielskiego i loczka angielskiego jest to jedna z klasycznych, najdoskonalszych i najbardziej rozpowszechnionych ras gołębi ozdobnych. Przodkowie perukarza angielskiego pojawili się w Europie już około roku 1500. Według niektórych źródeł gołębie te zostały przywiezione przez holenderskich żeglarzy z Indii. Przodkowie perukarza angielskiego był na kontynencie europejskim zapewne także starodawny perukarz holenderski, później wyselekcjonowany w obecną formę perukarza angielskiego. Perukarz angielski jest gołębiem średnich rozmiarów o wydłużonej sylwetce. Im ma dłuższe skrzydła (sięgające końca ogona), tym jest wyżej ceniony. Powinien mieć również długą szyję, żeby mogła urosnąć na niej bogata peruka. Peruka jest najbardziej charakterystyczną cechą na ciele tego gołębia. Została doprowadzona do absolutnej doskonałości. W porównaniu z peruką murzyna szmalkaldzkiego i starodawnego perukarza angielskiego jest znacznie większa, obficie upierzona i całkowicie przykrywa głowę. Składa się nie tylko z woalu, kapelusza i grzywy, ale dodatkowo jeszcze z tzw. róż ( widocznych po bokach szyi), czyli rozet, złożonych z piór szyjnych wyrastających promieniście z jednego ośrodka. Wszystkie pozostałe cechy perukarza angielskiego nie są podczas oceniania tak szczegółowo brane pod uwagę. Głowa jest mała, oczy perłowe, dziób różowawy średniej długości, pierś dosyć wąska, wypukła, nogi wyraźne krótkie. Szyja wygięta do tyłu. Większość perukarzy angielskich ma białą głową, ogon złożony z 6-10 lotek I rzędu, pozostała część upierzenia jest barwna lub barwnie plamista. Odmiany z dominującą barwną plamistością na białym tle upierzenia głowy nazywane są chryzantemami. Silnie wykształcona peruka u perukarza angielskiego znacznie ogranicza mu widoczność i z tego względu hoduje się go jedynie w...